Në trojet tona shpesh mbinë e rriten lule të rralla.
Lule që kohë pas kohe na freskojnë gjakun tonë të helmuar.
Sa erë të bukur lëshojnë sa të duket vetja si në përralla.
Kur fatin tonë si komb e marrin nëpër duar.
Një lule e tillë shpërtheu në vitet nëntëdhjeta.
E aromë e saj na dehu të gjithëve në çdo trevë e zonë për besë
Të gjithë me gojën plot lulen e quanim Anton Çetta.
Dhe gjakun ia falnim kësaj lule pa për asnjë dyshim a përtesë.
Të gjithë sa ishim, aromën e kësaj luleje donim të kinim .
E puthnim dhe e shtrëngonim fort në gji.
Secili prej nesh nga lulja morëm aromën dhe bekimin.
Sepse gjithëve na donte dhe na jepte dashuri.
Me fjalët e bukura që dilnin nga goja e tij.
Na bëri të harrojmë çdo ngatërresë ,plagë e gjak.
Duke na thënë se Shqipërinë e kemi hak.
Na udhëzo o i madhi Anton Çetta.
Na prij i thonin hoxhë e prift e burra pleqnar.
Sepse fjala jote peshon sa vet jeta.
Andaj mos na kurse dhe peshoj fjalët tua nektar.
Nektar të fali kjo tokë dhe të ndriti.
Si plak e vizionar nëna Shqipëri të rriti.
Na udhëzove e na nxite të falim vëllai vëllanë.
Sepse vetëm ashtu do të ndritim vatanë.
Burra e gra, të rinjë e të reja.
Emrin tënd në gojë e zemër e mbajnë.
Sa her përmendet falja e gjaqeve në krahët e shqipeve .
Emri yt ringjallet si feniksi dhe prap falë.
Falë sepse kjo tokë ndryshe smund të duroj.
Andaj emri yt përher në historinë tonë do të jetoj

Gusht
2020
Autor Bekim Kelmendi.

The post Lule gjaku e mendje plaku – Bekim Kelmendi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

The post Nanës sime – Bekim Kelmendi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Se si më erdh mall për nânën
Në kët ditë me shi e buja jasht’.
Si i vogël që isha, struk’sha në prehnin e saj.
Sa âmbël pushonte zemra n’qetsi
Sa gzim e sa ndjente zemra lumni.
Pa kur ktheh’sha nga fusha , i lodhun duke kullot bagti.
Pa kur e merrte nana knaten e mushte tamël t’ngroht’ e më merrte ngji.
Ah kur shkoja n’shtrat me fjetë e ballin ma fërkonte.
Afshëm e përmallshëm at’her ajo m’përqafonte.
U’ shkrihsha nga dashnia e nanës sime,
Nga kujdesi i saj e nga mij’ra përqafime.
Eh ku ti marr durt e amla t’nanes tashti ,
Kur më dhem kryet e ndjej vetmi,
Kot e kot shikoj përreth dhe se shoh ma,
Oh nana ime mka marr malli me t’pa.
Po m’kan ngel kujtimet e ambla me ty,
Kur buken ma shtrojshe me tamël e me djathë.
Dhe kangën ma k’ndoje me u rrit’ sa ma par’.
Rritu djali jem e bamu si Naimi pishtar,
Knoj kangë atdheut si Fishta lahutar.
Rritu djalë rritu i miri biri im. Rritu më i madhi ti i imi Bekim.

06 Nëntor
2019
Bekim Kelmendi

The post Nanes sime – Bekim Kelmendi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.