Shtrëngova qepallat, zëri m’u mbyt
Ishte babai, nuk më bënin sytë!
Më preku dhe duart, faqet edhe flokët
-Ç’farë ke moj bijë?
Më dukesh e plogët.

Sdija si t’ja thoja, se fjalët m’u mekën
-Mirë mos u mërzit se do vi prap nesër
Shtrëngova qepallat
Zëri m’u mbyt
Ishte babai, nuk më bënin sytë!
Nuk vura më syrit as gjumë e as ëndrra
Ta takoja prapë, ah, sa ma kish ënda

Me rrezen e parë që ra përmbi xham
e hoqa jorganin e hodha matanë
E kisha dhe mallin veshur nën xhaketë
Më ish bërë lëkurë mbledhur mot e vjet
Frynte erë e ftohtë borë e thëllim
Ah, o dimër thoja shpirtin pse ma ngrin?
Me sytë nga porta zbrita nëpër shkallë
Me shpirtin nga qielli, babai të më dalë.
Tespihet e tij i i mbaja me vete
M’i kishte stolisur plot me amanete.
Si ai numëroja kokrrat qelibar
Çdo njëra nga to, kodohej nga fjalë
E prisja të vinte atje nëpër shkallë
Kish pushuar bora, dielli kishte dalë
U hap qielli një dorë përmbi flokë
Unë babanë prisja
Po s’e shihja dot.
Ish dimër i egër borë e acar
Babai ish plak
S’i bënte dot ballë
Po erdhi si fllad , si rreze, si lot
Me krahë më mbështolli më pushtoi fort
-Ja ku ke tespihet,- më tha,- kur ke mall
Numëro ato e kujtomë nëpër fjalë.

Kujtova ndër tespihe fjalë sa një jetë
Babai për bijtë jeton qindra vjet

The post Tespihet – Melaize Gropa appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.