Nuk e di pse mendja ime për një moment ,më fluturoi shum mbrapa në kohë,
ku kujtimet e mia, po më pasqyroheshin para syve,ashtu bukur si një tablo,
po çuditem me vete,që aq thellë fëmijërinë time po e kujtoj,
ësht me të vërtetë një vizion i bukur ,që më bën të mendoj, sikur sot po e jetoj!

Isha e vogël vetëm dhjetë vjec ,kur kujdesesha për tre motrat dhe vëllain tim,
ata kurrë s’më ndaheshin,me ishin bërë si pjesë e shpirtit tim në këtë rrugëtim,
ndërkohë fëmijët e tjerë kishin më shum se un hapasirë,
ata shkonin ku të donin, se shpirtin e tyre e kishin më të lire!

Shoqet më thërrisnin,që të luanin me mua ,
por papritur zëri nënës dëgjohej,merri të luajnë vëllain e motrat e tua,
i merrja me vete nuk kisha rrugë tjetër,
por un sot po e shoh, si një mrekulli dhe perfeksion për jetën!

Nuk ish thjesht një bukuri fëminore,por dhe diçka tjetër,
ishim me këmbë në tokë,ish ajo siguria për jetën,
ish një fëmijëri me plot harmoni e me plot pafajësi,
ku për një moment mu duk sikur po e jetoja tani!

O ju motra dhe vëllezër,o ju shoqet e fëmijërisë time,
Ashtu si një film i bukur po më shfaqeni në kujtime,
kanë kaluar kaq shum vite deri më sot,
por sërisht shoh fytyrat tuaja, si personazhe të një filmi më të bukur në botë!

Po ja them sot me shum sinqertet,
e gjithë fëmijëria jonë ish një mrekulli e vërtetë,
jam shum e lumtur që i kujtoj me kaq imtësi,
të gjitha pafajësitë e asaj moshe,me aq shum nostalgji!

Nuk pata mundësi t’ju kisha të tërë në fotografi,
por e mendova më thellë, t’ju thurja një poezi,
ku në të shkruajta atë më të paprekshmen,fëmijëri,
atë pjesë më të bukur të jetës ku s’mund ta fshijë dot asnjëri!

Autore: Mimoza Xhebexhiu! 20/1/2021.

The post Fëmijëria ime e largët! – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Isha mbledhur ashtu si top,dhe po dridhesha nga ethet,
o zot thashë me vete , me mua çfarë po bëhet,
mas temperaturë,ajo më thotë tridhjetë e pesë,ku nuk vonoi shkoi tridhjetë e tetë,
por nuk ësht normale,për një njeri me shëndetë!

Ishe ti o shtrigan ,që po fusje këmbën në shtëpinë time,
ashtu mes lajkash e mes shum mashtrimesh,
ku si një rrjet merimange mu hodhe në fyt,
por un të mbajta në shinjestër ,dhe kurrë s’të ndava nga sytë!

Në cdo vend po më shfaqesh moj shtrigë e mallkuar,
por kurrë s’do të lë , me mua ,që të dalësh e fituar,
kush je ti moj e flamosur,të marrësh jetën time,
e që na hiqesh kaq e rrezikshme e kaq trime?

Sa herë ti moj hedh helmin , un kam kundërhelmin,
ësht ai optimizmi për jetën që më bën të vetmin,
ësht ajo këmbëngulja se duhet të jetoj,
pra kjo ësht arma më e fortë ,ku me ty po luftoj!

Ti me të vërtetë po më bën një lojë moj e lanetë,
shum po më pengon që un vetë të ecë,
me atë frymemëmarrjen time kërkon të mbijetosh,
një strehë në kraharorin tim mundohesh të ndërtosh!

E di më je shfaqur gjithandej,
nuk ka vend në trup ku dhimbje mos të ndjej,
më merren mend, fryma po më ndalet,por jo nuk do të dorëzohem,
se patjetër me ty moj katrane do të mësohem!

Kolla për një moment nuk po më ndalet,
sa të forta dhe të gjata i paska valët,
por më e fortë ësht goditja në kokë,
më e tmerrshmja më e padurueshmja , o zot!

Po i drejtohem të gjithë njerëzve të kësaj bote,
të jeni krenarë se jeni më të fortët e kësaj toke,
vetëm një majë gjilpëre ësht për ty kjo , o njeri,
se misteri i kësaj bote je i vetëm ,dhe i vetmi ti!

Autore:MimozaXhebexhiu! 14/1/2021.

The post Njëzetë ditë me Kovid! – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Ish një qytet me plot ndërtesa të bardha,
shum piktoreske e mjaft të larta,
ku secila prej tyre na kishte një simbol,
thashë me vete,a jam un apo mos po gaboj!

Njëra ish xhami, me shtatin e lartë,
dhe tjetra një kishë, dhe të dyja me të bardhë,
o zot sa e bukur dhe hyjnore,
kjo mrekulli kaq përrallore!

Një moment mendova se ish parajsa,
me bardhësinë e saj dhe me nuanca të kristalta,
por ish një qytet me plot manare,
ku secila prej tyre qëndronte krenare!

Aty pranë lartësonte një portë e madhe,
me hijëshinë e saj e tepër brilante,
ku prej secilës një makinë e bardhë doli,
tamam sikur një flutur në qiell fluturoi!

I thashë vetes se po fantazoj,
se një makinë nuk mund të fluturojë,
mu duk tamam si babagjyshi për krishtlindje,
por me një karrocë të bardhë e plot vezullime!

Ah sikur çdo gjë tè ishte e vërtetë,
dhe në atë vënd të kishte jetë,
por ajo isht vetëm një fantazi,
por realitet mund ta bësh o njeri!

Jo në qiell, por këtu në tokë,
se ti je i vetmi në këtë botë,
ku si një mjeshtër në këtë jetë,
ëndrrën mund ta bësh realitet!

Nuk zgjati shum , ëndrra ime mbaroi,
shtatë sekondat i plotësoi,
un u ktheva në realitet,
në jetën time të vërtetë!

Autore: Mimoza Xhebexhiu!12/1/2021.

The post Një mrekulli në ëndrrën time! – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Kur zgjohem në mëngjes,
shoh lulet me ves,
shkëlqejnë si kristal,
çdo gonxhe e çdo petal!

Shoh rrezet e diellit,
ku mbi to shkëlqejnë,
dhe fëmijët e lumtur ,
dorë për dore kërcejnë!

Kërcejnë lodrojnë dhe këndojnë,
një parajsë të bukur krijojnë,
ësht e vetmja mrekulli në tokë,
e vetmja pafajësi në këtë botë!

Dhe kopshin e parajsës zbukurojnë,
plot me lule e plot me aromë,
të kapura dore për dore,
bashkë me lule bore!

Por kemi dhe qiellin ,
kur i ikën dielli,
vijnë yjet ta shoqërojnë,
në çdo cep ta xixellojnë!

Të gjitha së bashku ,
si një trekëndësh i vetëm,
ësht trekëndëshi i pafajësisë,
është treshja e lumturisë!

Pra janë yjet,
lulet dhe fëmija,
që i simbolizon ,
vetëm mrekullia!

Se fëmija ësht pafajësia,
ndërsa lulja bukuria,
janë yjet dhe gjithësia,
ku të tëra jan hyjnia!

Autore:Mimoza Xhebexhiu!6/1/2021.

The post Yjet lulet dhe fëmijët! – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Nënë moj,
nëna ime e shtrenjtë,
sa shum gjëra më ke dhënë,
ti në këtë jetë!

Ti m’ke dhënë buzëqeshjen,
ti m’ ke dhënë gëzimin,
pra m’ke dhënë virtytin,
më ke dhënë besimin!

Që nga lindja e kujtoj,
veç ty o ëngjëll të shikoj,
të shikoj gjithmonë në sy,
se shpirtin tim gjej aty!

Je një ëngjëll me të vërtetë,
që e lulëzon këtë jetë,
janë ato lulet e tua,
ku e gjith bota u zbukurua!

O nënë o mbretëresha ime,
më ke rrit me shum mundime,
më ke dhënë jetën,
më ke dash më shum se veten!

Edhe pse vitet kaluan,
ne u rritëm dhe ndryshuam,
po për ty o ëngjëlli i vetëm,
do t’kem nevojë për tërë jetën!

Atë që kam marrë nga ti,
do t’ia jap fëmijëve të mi,
kështu ka qënë e kështu do jetë,
se ti nënë krijon jetën me të vërtetë!

Sa i shenjtë ësht emri yt ,o nëna ime,
ku dhe zoti të krijoi në mes shum mundimesh,
por ai u mrekullua ,kur të pa ty si një qënje,
akoma më të mrekullueshme ,se sa e kishte në mëndje!

Mimoza Xhebexhiu!5/1/2021.

The post Për nënën – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Ti cdo herë ke qenë i gëzuar,
në atë harmoninë tënde kemi festuar,
ku të parët ishin fëmijët që vallëzonin,
dhe çdo cep ata zbukuronin!

O 2020-të mbrapa po të lëmë,
na shkatërrove e na bëre gjëmë,
e demoralizove njeriun e shkretë,
s’ke për tu harruar nga mot e jetë!

Ky i riu që po na vjen,
të pa shpresë po na gjen,
ne atij i urojmë,qoftë i mbarë,
ku sëbashku dalshim faqebardhë!

Në atë rrugën tënde,
na ndihmo pa frikë të ecim,
se kur të të vij ty fundi,
me krenari do të përshëndesim !

The post Shpresë në ty o vit i ri – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

JA DEDIKOJ BUKURISË SË VËRTETË!

Atje tej po shoh një nuse,
e njoha nga buzët e kuqe,
po më duket si hyjnia,
se di në e ka nga stolia!

Na qenka veshur me të bardha,
po më duket si në përralla,
por nëse ësht bukuria,
duhet ta njoh nga thellësia.

Ne kudo atë e shohim,
dhe shum mirë dimë ta njohim,
se anekënd ajo rrezaton,
sigurisht se kjo ësht e mbrëndshmja jon!

Por seç ka një tingull,
që të ngulet pingul,
dhe çdo gjë pasqyron,
me hijen e saj ngado shkon!

Ajo ësht tek fëmija,
pleqëria dhe rinia,
është shum e preferuar,
por dhe shumë e kushtuar!

Të bukurën të gjithë e duam,
nuk lëmë qoshe pa e kërkuar,
ne aq shume tentojmë,
sa harrojmë ta respektojmë!

Se ne nuk dimë ta vlerësojmë,
shumë gjëra ja diformojmë,
nuk shikojmë në thellësi,
se veç aty gjen mirësi!

Ne të bukurën e kemi në shpirt,
duke u bërë sa më të dlirtë,
s’ësht ajo në sipërfape,
se ajo ësht si helaqe!

Bukuria ësht thellèsia,
këtë ta dijë e tërë njerëzia,
se e cekëta shkon e vjen,
por e thella lëshon rrënjë!

Autore:Mimoza Xhebexhiu!28/12/2020.

The post E bukura është e mbrëndshmja jonë! – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

E lamë mbrapa një tjetër vit,
ku shpirtin na e trazoi ky i flamosur kovid,
shum u demoralizua ky njeriu i shkretë,
dhe vetë nuk e di , se si mund ti quaj këto festa me të vërtetë!

Nuk po e gjej dot atë alegrinë e atyre festave të kaluara,
dhe ata njerëz që ecnin në rrugë,me ato ndjenja të shfrenuara,
na mungon shum ajo atmosferë festive,
ti o dymijë e njëzetë na e mohove, që nga momenti kur ti mbive,

Por shpresojmë, që pasardhësi yt të na mundësojë pak shpresë,
dhe kësaj bote ,kaq të lodhur e të trazuar,ti japë pak jetë,
Të lutem vër pak dorë në zemër,o dymijë e njëzet e një,
o vit i shpresës sonë, të lutem na shpëto njëherë e mirë nga kjo gjë, që nuk ha gdhë!

Të paktën ti mundësoja këtij njeriu të planifikojë,
ku dhe realizimin e tyre në fund do ta tregojë, dhe secili prej teje do të marrë një çmim,
si përfitim festat e tua do ti kalojë në gëzim!

Autor:Mimoza Xhebexhiu!22/12/2020.

The post Festa pa alegri! – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Na erdhe tamam si një erë,
ashtu lehtë pa trokitur në derë,
dhe ne shum prej teje u mashtruam,
për faktin se nuk të kuptuam!

Mankth o ti ogurzi,
me mantelin tënd , terr të zi,
na u fute si gjarpër nën këmbë,
ku si kulaç u mblodhe dhe zure vënd!

Ku nga hera ti kokën e nxjerr,
dhe hedh helmin tënd, plot vrerë,
por ai të del nga shpirti yt i zi,
dhe po lëndon tërë këtë njerëzi!

Ndave nënën nga fëmija,
largove babain nga shtëpia,
sa i pamëshirshëm paske qenë,
një si ty në botë se gjen!

Mankth o 2020-të,
ç’po na bën ti në këtë jetë,
por s’mund të jetojmë dot kështu,
të burgosur dhe të vetmur!

Se ti me atë hijen tënde të zezë,
çfarë merr përpara i çon në varrezë,
sa shum tinëzare na paske qenë,
për faktin se ti në lojë na ke vënë!

Ti e lëndove shum këtë njeri,
prandaj të quajti pandemi,
por ti për të ishe një aksident,
gjithsesi do ta gjejmë edhe ty një vend!

Mos kujto se do të shpëtosh,
nga një dorë e hekurt ti do ta pësosh,
dhe ky esht vete imuniteti,
ku shum shpejt do të jetë stabiliteti!

Njeriu këtë aftësi do ta tregojë,
se vetëm ai di të sundojë,
se e ka krijuar vetë i madhi zot,
dhe ësht projektuar tamam për këtë botë!

Autore:Mimoza Xhebexhiu!20/12/2020.

The post Mankth 2020-të! – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Vajzën time të vogël,
çdo ditë e çoj në kopësht,
sytë e saj i shoh çdo ditë,
nga gëzimi shkëlqejne plot dritë!

Por papritur në një ditë,
vajza ime ish mërzit,
pyes veten cfarë po ndodh,
me vajzën time sot o zot!

Ajo ësht e tensionuar,
më duket shumë e frikësuar,
ajo qan e po bërtet,
nuk po kuptoj se cfarë po flet!

ju afrova me kujdes dhe po e vështroja,
sytë nuk po më besonin për atë që po shikoja,
në qafë dhe në shpatull kishte shumë të nxira,
oh thashë me vete, më zuri lemeria!

Na ishte një palo edukatore,
e na ishte me të meta mendore,
që kish vën dorë mbi një fëmijë,
o zot thashë me vete cfarë djalli je ti!

A ke zemèr ti moj femër,
ti s’mund te kesh as emër,
mjerë ata prindër që ju besojnë,
fëmijët e tyre juve jua dërgojnë!

Ti ke një status ,dhe këtë nuk ta lejon,
por ti asnjëherë nuk e zbaton,
por ësht fëmijë moj nuk të kupton,
vetëm buzëqeshje ai ty të dhuron!

Ti je e vetme në llojin tënd,
me të vërtetë nuk të ngjason askënd,
se një edukatore e vërtetë,
një fëmije di ti japë jetë!

Por ti se meriton këtë emër,
se me të vërtetë ti nuk ke zemër,
por hiq dorë sa nuk ësht vonë,
se këtë brez ti po e shkatërron!

Mos vër dorë mbi pafajësinë,
mos dëmto ti fëmijërinë,
se ajo ësht mrekullia vetë ,
ku çdo ditë botës i jep jetë!

Një respekt të vecantë,për të gjitha edukatoret,
ku shum qartë e dinë,se si fëmijët edukohen,
dhe këtë profesion ,e duan me të vërtetë,
këtë më së miri e tregojnë,vet fëmijët që marrin jetë!

Autor:Mimoza Xhebexhiu!20/12/2020.

The post Si ti kuptojmë fëmijët! – Mimoza Xhebexhiu appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.