Vendi i çudirave,
Quhet Shqipëri.
Ku askush nga njerzit,
Nuk shikon punën e ti.

Të gjithë analistë,
Filozofa e doktorë,
Në sytë e botës,
Jemi bërë horë.

Analizojmë gjithçka,
Veten e harrojmë.
Kemi humbur idintitetin,
S’dimë pse jetojmë?

Pjata e preferuar,
Politika na ka mbet.
Edhe pse hallet
I kemi sa një det…!

Kemi humbur…
Këngën dhe traditën.
Duke ndjek errësirën,
Kemi harru dritën.

Gjithçka ndodh…
Këtu në Shqipëri,
Krimi dhe vrasjet
Nuk kanë kufi…!

Këtu që leku,
Të gjitha i blen.
Harron kush ishe,
Harron nga vjen.

Këtu që mjeku,
Jetë blen dhe shet.
Këtu që paraja,
Tregon kush është mbret.

Xhelozia dhe smira,
Nuk njohin kufi.
Kètu provohet shija,
E asjaj që quhet zili.

Dashuria dhe lumturia,
Kanë marrë arratinë.
Siç po ik rinia,
E po braktis Shqipërinë.

Shpresa ka kohë…!
Që është bërë shkrum e hi.
Vendi i çudirave,
Na u ktheve Shqipëri.

Flasim për të ardhme,
Por rinia largohet.
Flasim per zhvillim,
Por vendi rrenohet.

Po po vendi i çudirave,
Është tashmë Shqipëria.
Se mbi të gjitha,
Për ne është partia.

Edhe pse shpirtin,
Neve po na e marrin.
Por përseri ne jemi gati,
Që jetë tua falim.

Vendi i trimeris,
Dhe djepi i bujaris.
Ja kanë lën rrugën,
Të keqes e ligësis.

Më keq se kaq,
Dhe më keq se keq.
Këtu dhe engjulli,
Është kthy në dreq.

Zot i madhërishëm!
Për ne ke mëshirë!
Na nxjerr në dritë!
Na largo nga kjo errësirë!

The post Shqipëri – Sokol Hoda appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.