Unë u zgjova nga tiktaku i orës
E drejta ime zgjimi
Unë flisja me stolin e gozhduar
E drejta ime të flas
Unë rastësisht dashurova
E drejta ime të dashuroj
Unë nuk jam e zonja të urrej
Në koleksionin e hapur të jetës
Rreth botës së rrumbullakët
Kam zbuluar planetin e shpresës…
Violeta Allmuca

The post Planeti i shpresës – Violeta Allmuca appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Atje ku thellësia
Sundon cektësinë
Plisi është pjekur
Si buka në furrë
Netët rrëzohen
Mbi njëra-tjetrën
Përpara murit
Të lyer me frymë.

Zogu qan në muzg
Kur ulet mbi tokë
Dekori i të sotmes
Ndryshon dhe nesër
Rrënjët e fjalëve
Më mbijnë në zemër.

The post Rrënjët e fjalëve – Violeta Allmuca appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Atje ku thellësia
Sundon cektësinë
Plisi është pjekur
Si buka në furrë
Netët rrëzohen
Mbi njëra-tjetrën
Përpara murit
Të lyer me frymë
Zogu qan në muzg
Kur ulet mbi tokë
Dekori i të sotmes
Ndryshon dhe nesër
Rrënjët e fjalëve
Më mbijnë në zemër.

The post Rrënjët e fjalëve – Violeta Allmuca appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Më mungon sonte një shkëndijë të ndez zjarre
Më mungon qyteti im dhe zëri i fjalës së kulluar
Më mungon një shpirt dhe një ëndërr hyjnore
Më mungon fytyra e gurëve në tokën e pagëzuar…

Më mungon pema e dimrit që vuan nga zbrazëtia
Lisi i vjetër dhe purpuri përmbi trëndafilin rozë
Çatia e vjetër plasaritur nga shirat ku laget vetmia
Muret e pikturuara me emrat e gdhendur poshtë.

Mbi supet e lumit mungojnë yjet e mjaftueshme
Që duket sikur presin të rrymojnë se bregu i pret
Muza më josh të shkruaj edhe pse nuk isha e vetme
Bora e veshur me bardhësi pa u ndier më humbet.

Mbi rrathët e ujit dhe të hapësirës dëgjoj zërin tënd
Pas ëndrrave mblodha thërmijat e ndara pjesë-pjesë
E pashë dashurinë të ndriçuar që po vinte në këmbë
Dhe muza nuk më largohej, as nuk më linte të vdes…

Violeta Allmuça
Vjenë

The post Endërr hyjnore – Violeta Allmuça appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Violeta Allmuca

ÇASTET E POETIT

Dita mbështetet mbi krahët e lirikës
Nata ndizet e vishet prej vetëtimës
Poeti ngarkon në një trastë fjalët
I zbraz çdo mëngjes në dyert e botës.

Ndaj kur agu ulet në sytë e fëmijëve
Zërat e tyre pajtojnë tokën me diellin
Bie shi e fjalët lagen në qelqin e dritares
Brirët e rrufeve shkundin retë dhe qiellin.

Çdoherë bekoji çastet e poetit o njeri
Fjala kurorëzohet në zjarr e lidh dy brigje
Ne jemi zogj të kujtesës nën kubenë gri
Dhe ca pelegrinë gërvishtës të errësirave.

Violeta Allmuca

The post Çastet e poetit – Violeta Allmuca appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.