Nuk hesht dot.
Nuk dua të jem
një përshkrues i gjuhës së mekur e dredharake,
që i ngjan një gjumi e lakmie…të vdekuri!

Dua të jetoj:
me gjallim “të egri”, me pohim “të verbëri”,
me rrahje zêmre,
që terrin ta godas me të shtëna thëmbre…
Që e vërteta kristal, të ndrijë e të rrjedhë,
si një lumë që s’ndal.

Shkruaj dhe gris, e prap…shkruaj,
për ata që na bëjnë pis.
Frymëmarjen dua ta qetësojë,
t’i jap ritmin e këkuar,
të një norme me vlerë,
që zbehje nga ligji ka marë…!

E shohim realen përditë,
na lëndon e na vret…
Ajo që kërkojmë na duket çuditëse, magjike!
Në vënd që ta presim na pret…melankolike!Pikërisht për atë,
mbi letër, hedh ca gërma në fjalë e në rreshta.

Merakosem për çdo gjë…për të varfërin, sidomos
(ku dhe veten shoh aty).
Që jetën ta jetojmë,
qoftë dhe me më pak lavdi,
veç të shihemi “sy më sy”!

Jooo, nuk dua
shtrembër të shihemi,
kur, me vargje, njëri-tjetrin trubullojmë…,
për të liqtë politikanë e pushtetarë,
të çdo lloji, kur abuzojnë…

Nuk më duket vetja rehat,
sikur jetoj në “krisje” kur nuk them atë që ndjej.
Se jam, ai që jam, kur thirrje i bëj Qiellit:
Të zgjohet kjo Tokë,
si vullkan të shpërthejë…

Vargun e dua, e lëshoj të lirë, pa pritur raste të mundëshme.
Më duken si kristale drite
në rrugën e të gjithëve,
ku bën pjesë dhe vetja ime …

Ylli Pollogati@

The post Nuk hesht – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Në një takim shokësh
Fola pak më shumë
Mbi natyrën time dola
M’u dukë se të kaluarën
E zmadhova…

Fjalës i vesha
ëndërrën,
kostum.
Kohën e tanishme
Se bindim si duam.
Hesht!

Veten s’po njoh!
Kisha rënë në dashuri,
atij pejsazhi
Me peshq të mëdhenj,
të frikshëm…

Këmisha e zbërthyer
më tregonte gjoksin.
Nuk them:
“Të hyftë vetja në qejf!”
Bosforit iu afrova
Dit’ tetori..
Një det i paqtë
Dritë të zjarrta
Shkunden retë horizontit…

Kokën tund i brengosur
Rrënjët të bukura ishin
dikur…
Koh e pasigurtë
Këmbë e të ligut shkeli
Të befason frika!
Pasionet, ëndërrat
I ka rrëmbyer heshtja.

Hapsira plotë yje në
ikje!
Kënga..
Çu bë me këngën?!
Se di…,
Si do këndohen…?!!

YP@Tetor 2021

The post Kostumi i fjalës! – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Rrugës së akullt ecja..
Me lajmin e hidhur:
Zymtësia kapi qytetin!
Ende ag…
Yje mbushur qielli!
Një vajze intelektuale..,
Ja dogjën ëndërrën!!!
Ditës me diell
Ecën si pa të keq
Vdekja dhe krimi!
Njerzit vetëm shohin
Me supet ngritur
E fjalët tjerrur!
Një muzg pikëllimi
Kishte mbushur cdo cep të qytetit!
Dëgjohej vetëm kënga
E mallit dhe trishtimit!
Qielli rrezonte yjet,
Trishtimi shtonte thinjat
Loti pa shkarë akoma
Dridhej, dridhej!

YP@Gusht2021

The post Loti pa shkarë, dridhej! – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Palmën përqafoj!
Ndihet e turpëruar!
Ç’ka që ndihet e turpëruar?!
Hije e saj mbanë peng përqafimin tonë…
Valëzimi i aromës lëkund vitet e mia me të rinisë
Cop e çik ëndrrat bënë…

Aty, tek palma
Nisi një jetë hije…
Buzëve vertitem
Qerpikëve folen ngre
Ta shoh ditës e ta shoh gjumit
Pa zë zbres, aromën rrëmbej
T’a kem e t’i jem pranë
Dita ditës mos i ngjaftë…

Sy pafjetura kjo, natë!
Natë shtegëtari..rrugë e gjatë
Lodhje kundërmonë, Kundërmonë mallë…
Kopjo dritash vezullojnë, këtu ku jamë
Pranverës së prishur temena i bëjnë…
Buzët e thara, lëkurën lëpijnë…!

YP@Qershor 2021

The post Përqafimi – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Ankth!
Dritëhije!
Koh,
Zbrazur hidhërimesh,
Fatkeqsirash!

İ thyer!
İ mundur!
Rrethuar buzëqeshjesh silikoni…
E dhimbjesh
Me gjurmë loti…

Vraponë
Ti koh
jetë të mbarosh!
M’i rrëmben emocionet
Përçmimin thërret
E mbanë pranë,
Si fundin tënd.

Më le sy njomur!
Me njerëz rrethuar
Vetmija më mbytë
Flenë të gjallët
Hijes së të vdekuri
Dhe dielli,
Lotësh fshehur
S’më jep ngrohje…!

Jetoj?
İ ngrirë nën ritmin e një kënge morti!
Dua të iki
zhgënjimeve, iluzjoneve që rinë si mortje shpirtit
Të mirën se kap dotë
Mjerimi ka tharë zëmrat…!

Kërkoj jet më të mirë,
Por, s’po e gjej dot!!
Kërkoj, kërkoj…!

YP@Maj2021

The post Ankth i kohës! – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Pishën pranë detit bilbili e kishte lidhur me një këngë, shpirtë pranvere…

Eci, e tingujt e asaj kënge më ndjekin pas,
vetëm atij shtegu ndihet
ajo këngë e vjetër, therëse në asht.

Shtigjeve të reja të pashkelura renda
Erë e piku i
padukshëm fytyrën më rreh,
Lotit shoh fytyrën
kriposur nga deti

Asaj kaltërsie qielli e deti një hije më flladiti…
Valët nxitojnë bregut,
përplasja e tyre më bëhet gumëzhima njerëzish, pa njerëz…

Puhia, shkumës shkruante “Të dua”
Portretet mbi det shihja, dashurinë e parë kujtonin,
shkëmbit lidhur…

Thinjat grindeshin me detin!
Të etura prisnin
Ku prej saj deti merrte etjen
Ajo qëndronte mbi mua re,
me puthje tingull i ëmbël…

Kraharorit dilte fuqishëm një zë, mbyste çdo zhurmë dallge
Detin ta kishim të dy,
me fjalën:”Të dua”
lidhur flokëve të resë…!

YP@Maj2021

The post Detin ta kishim të dy! – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Errêsirê!
Rreth saj pêrpêlitet
İ verbêr i mjeruar
pranê mê vjenê.
Drithêrim!
Duar tê ênjtura prej verbie
Fytyra rreshkur vetmisê…
Bêj t’a prek!
Kênaqsin e dikurshme tê fêminisê tê kujtoj…
Nuk fliste!
Errêsirês,
Sytê hapur i mbante,
tê pêrlotura!
E thêrras nê
emêr…
Heshtje!
Ajrin digjte emri i tij, thirrjes kafshuar.
Ecte..,
Verbêsisê sê tij!
Mureve tê qytetit mbahej,
Ngarkuar me trishtim
Kêrkonte, rreze tê diellta
Me zêrin e erês lidhte dashuritê…!
YP@ Prill 2021

The post İ verbêri! – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

The post Si dua ëndërrat! – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

The post Errësirë! – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Lulja e kuqe qê shkêlqenê plotê dritê
Mê lidh me diellin, mê lidh me perênditê!
Nê ngricên e madhe, nê dimrin e marrê,
E mora nê dorê, i fola ca fjalê!
E futa nê zêmêr si lulet nê mal!
İ fola pêr êndêrra, i fola pêr mall!
Petalet e lules, s’di pse lotuan!
Zêmra mê ngriu, fjalêt mu coptuan!

Ylli Pollogati/Janar 2021/

The post Lulja e kuqe – Ylli Pollogati appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.