Nga jeni nisur, vargjet e mia!
Drejt zjarrit, sigurisht.
Po ju në zjarr ishit,
Çfarë e doni zjarrin e dytë?
– Vetëm nga zjarri jetojmë ne,
Më flisni me gjuhën e flakës sot,
Me vetëtimat që lëshojnë rimat e mia
Zgavelleve të tokës,
Tek kërkojnë minerale jete,
Tretur nëpër ato horizonte pa fund.

Ku jeni nisur, vargjet e mia!
Ku dreqin po shkoni?
Udhët prej dheut keni marrë,
Me veten i çoni në qiell,
Atje ku vetëm vdekja arrin,
Ku ashti e pena kryqojnë poetin,
Ku kënga e përflakur flakë do.

Ngado të shkoni,
Keni dhe me vete,
Srajcat mbushur plot,
Si bukën çobanët për stuhitë e erërave,
Të hanë para festës së bishave,
Botës së dallëdisur,
Që me male e me male e kanë shtruar.

Ku jeni nisur në ket mot karantine,
O ju zjarret e mia!
Ku po shkoni pa mua?
– Revoluvionet na presin,
Më thoni me shtjellat e tymit,
Pa ditur ku i keni hapat,
Që ua mbatha me opinga të mia,
E vetë edhe tash ec zbathur,
Shekujve të vrarë nga njeriu që u bë plumb,
Ashtu si ishte bërë ujk,
Dikur moti,
Kur bukë e djathë e zemër hante jeta,
Edhe në të premtat e zeza.

Ku? Ku po shkoni, vargjet e mia!
Të veshur ushtarë, hekur e avionë çdo varg,
Të ndani botën si strofat e tu,
Zjarr ngrohjes globale t’i çoni,
Një kod COVID-it 19!

Me grusht të diktatorit botën në heshtë ta mbërtheni,
Stuhive që nuk merren vesh, dialog e paqe t’u çoni,
Supersonikëve më shumë barut të thatë,
Ju me opinga Piroti,
Revolucionet e mia në muzgun e Coronës,
Ju viruset e mia me mushkëri të copëtuara,
Copë-copë lugjeve të vdekjes,
Stinëve lesh arapi,
Që fijet e barit i kanë lidhur nyjë,
Si lidhin magjitë shtrigat e natës,
Ju vargjet e mia të krisura,
Që rrapëlloni fjalët para dyerve të parajsës,
Në ferr zbritni si zbresin avionët në pistë,
As aty njerëz nuk gjeni,
As eshtra njerëzorë kryq të bëni,
Ca si pluhur ua zë frymën,
Si kopertinat në shtypin e vendlindjes.

Pse tash heshtni?
Pse nuk mihni zjarrin si dikur?
Pse nxirrni rrënjët tuaja nga dheu?
Pse lisin e Arës së Gjatë e ngulni me majë poshtë,
Gjukun e mbledhur, si thoshte Luarasi,
E shkepni nëpër rërë,
Fluturave u preni krahët,
Zogjve cicërimat u nxjerrni nga fyti,
E ditën e ngjyrosni me natë.
Pse.

E di që e dini se kjo kryengritje kryet po ua ha,
Si t’u ketë rënë nëma e Bjeshkëve të Nëmuna,
A poeti ju ka faj që ju polli agimeve të bardha?
– Edhe poeti prej njeriut është bërë, bie gjëma juve,
Me grahmat e fundit në fyt,
Me djersë të vdekjes lagur qull,
Po shpirt nuk jepni,
Aty në Kodër të Vorreve,
Të rëna keq përmbys,
Jargë zjarri e jargë dheu
Globin tuaj vizatojnë,
E janë duart tuaja që ju kthejnë mbarë,
Krejt sipas zakonit,
Tutje ca hapa ikin,
Janë hapat tuaja nëpër dhe, nëpër zjarr,
Që u lanë trupin të varur në rima, në rrokje fjalësh,
Brenda kopertinave me tituj zogjsh!
Bajrush Zeka

The post Poemë për vargjet e mia! – Bajrush Zeka appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Sonte dua të shtrydh shpirtin,
Të nxjerr lotin e shumë moteve,
Telat e kitarës me lotin tim t’i ngjyej,
Të akordoj kitarën me nota të vajtimit,
Me rimat e dhemjes së vargut,
Që telat të bymosen, të tkurrën,
Të çmenden sikur më çmend dhembja mua,
Le të rrudhën, të ndjejnë drithërima,
Nga tingujt nostalgjikë të vajtimit!
E ai tel që nuk duron të padurushmen,
Le të këputet si shpirti im,
Në këtë koncert lotësh!

Telat e kitarës sonte,
Me lotin tim
Dua t’i ngjyej,
Gjak e lot të pikojnë!

Kitarë!
Sonte loti im është pentagram me nota,
Nxjerr tingujt që më dalin nga zemra,
Kjo është vetëm melodia ime
Dhe jotja, njëkohësisht,
Kitara ime!

Bajrush Zeka

The post Koncert lotësh – Bajrush Zeka appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

T’kam pa anerr mbrâmë,
Me fustanin e gjatë dei n’themra,
Afroheshe ngadalë,
Si ajo princesha e prrallave,
Me zânin tând poetik m’the:
“Unë menoj nryshe,
Nryshe e du venin tem”.

Pastaj ike qiellit me pushu,
Nga plagt e shekullit t’lodhun,
Nga burgu i Burrelit,
Internu n’Rrëshen,
Që shtrydhte zemrën e shpirtin tân,
E t’bani me jetue e heshtun e vetmume,
Mrena mureve t’ftohta me lagshti,
Ti bija e pavdekshme e Shqipnisë,
Motra jeme, Musine!

T’shoh udhve t’Mirditës,
Udhve ma t’bukrit ven,
Venit t’gjenit tem shqiptar,
Me atë libër e fletore nën sqetull,
Krejt e vetme,
Pa shikue mbrapa korbat e zi,
T’shoh tue pëzi lloç
Për tjegulla pallatesh Shqipnije,
Sepse ti mendoje nryshe,
Nryshe e doje venin tân.

E n’dhomën tâne strukun,
Tue ça dru me ndez zjerm n’oxhak,
Me i ngroh pak ato eshtna t’lodhun,
Pa bukë, pa krypë, pa raki,
N’Mirditën bujare,
N’Rrëshenin mikpritës,
Ty s’të dhanë gja tjetër, Musine,
Mezi gjete pak letër e ni penë,
Për me ngroh pak ashtin e shpirtit tân,
Qi t’delte prej zemre.

Ashtu e lodhun,
Shkrove historinë udhve t’Rrëshenit,
Me hapat e tu t’lehtë,
Me smujen e rân,
Bluje në kokë dhemjen,
Bluje udhës vargun, Musiane,
E haje me dhemje vetminë,
Udhve t’Mirditës,
Edhe sot ato udhë emnin tân e kanë.

Musina, motra jeme,
Poetja jeme e përjetshme,
N’atë gjygj mrena mureve t’fofta,
Zâni yt i brishtë tundi ato mure:
“Unë mendoj nryshe,
Nryshe e dua venin tem”.
Edhe kur çekiçi prej druni
Rrahu fort mi tavolinë,
Turpshëm me nda drejtsinë,
Kaq vjet burg në Burrel.

Edhe atje thellë galerive nën tokë,
Tue mih me thoj dheun
Sikur me gjet Shqipninë,
Që ti e doje pej kohnave,
Edhe aty the:
“Unë menoj nryshe,
Nryshe e dua venin tem”.

Tu rânun qepallat,
Qi t’ranë mi sy,
Tue pshprit fjaltë,
Me at fuqi që t’kish metë:
“Unë mendoj nryshe,
Nryshe e dua venin tem”.

Ni OH t’thellë nxore nga vetja,
Dole nga trupi yt i dërmum,
Shpirti yt ëngjull u ngjit n’qiell.

Musine, motra jeme,
Pusho e qetë atje nalt n’qiell,
E unë do t’i lutem ânrrave,
Ti t’vish ma shpesh,
Motra jeme, se malli m’merr,
Malli m’djeg,
N’Burrelin tem.

Bajrush Zeka
Zvicër

The post Poeten teme e kam pa keq n’anërr – Bajrush Zeka appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Autor Bajrush Zeka

LOT PËR LOTIN

E lutej, e lutej loti i njelmosur,
se më nuk mund të duronte,
ishte lodhur
e donte të pikonte,
një oqean dhembjeje,
kurrizin ia rëndonte.

E digjej, e digjej loti valë,
shumë dhembje, shumë mall,
mall e mall si të ishte një llavë.

E lutej, e lutej loti me gjithë fuqinë,
të lirohej, të pikonte, të kishte lirinë.
lutej e ra mbi qerpik;

ugareve të faqes rrodhi sikur përrua,
më shumë sesa pikoi, në tokë u rrëzua.

Rrudhave rrëshqiti ngadalë-ngadalë,
rrëshqiti, rrëshqit e prapë u bë valë,
si pikat e shiut që rrjedhë i bën çatia,
me vete mori dhe dhembjet e mia.

Si një gacë prushi anembanë më djeg,
po del nga shpirti, në zemër ka një shteg.
mbushur me ujë shpirti binte në tokë,
qulli dheun dhe bëri një gropë.

Dhe toka e ndjeu si gjëmoi,
u ul me të e me të rënkoi.

Në gjunjë pranë tyre u ula dhe unë,
përsëri të qante me sy e pashë,
si mejtit me dorë fytyrës i rashë.

Një grusht dhé përmbi i hodha i pari.
“Prehu i qetë, – e urova me lot, –
tërë jetë ke qarë për mua,
për ty, unë po qaj sot.”
Bajrush Zeka

The post Lot për lotin – Bajrush Zeka appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.