Dashuri pa sup , pa brinjë . . .
e megjithatë aq paqësore
për njerinë .
Koha pa dashuri ,
si buka mbetur pa pjekur ,
përmbi hi . . .
Të gjithëve na ka ndodhur ti themi këto pa zë ,
dhe fytyra të na skuqet nga një rrem i bukur ,
që me siguri , nga një diell i përbrendshëm ka dalë .
të kemi ulur kokën . . . duke thithur më thellë një cigarë .
Pastaj te na behet zakon , të vështrojmë qiellin ,
kur një fund dite vjen .
Zemrën e çliruar , dhe qetësinë brënda syrit
t´ja falim muzgut që vjen . .
Ta marrë . . .
në hapësirat ku qeshin ujvarat dhe zogjtë ,
tingullin t´ja falim ajrit dhe barit të njomë .
E kjo . . . për aq sa të vijë nata , e qëndisur nga e kaltra ,
kur kokën e dëshirës mbështesim në jastëk ,
bashkë me veten e panjohur , që na le pa gojë ,
për aq kohë sa ëndrra të vdesë e lumtur ,
si një bletë aq e çmuar , përmbi zgjojë .

The post Platonike – Diamanta Zalta appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.