Ç’pate moj nane,qe më polle,
Isht botë e ndirë kijo,ku më solle,
Ndiej kutu nanën,e të ndieç miré,
Kurr mos mejto,të haç qelepire.

Nese do flesh gjume ditë e natë,
Shuqur do theç,po pate bukë thatë,
Po u ndërsive ne pune,natë e ditë,
Do mblohet shtëpia me,gjithe miresite.

Keto llafe bija me nanen,kathe ditë,
Se nana kurrë se helq femilen ka sitë,
Ka ajo pson gluhen e piné gjine,
Nente muaj te fal gjakne e dashurinë.

Që kur ne bark te ka,e ndrrit në ëndërré,
Sikur je rritur ,e veshur të ka bën dhendërr,
Ja ku isht’ nusa,hiri ne poreja e shtepise,
Me rizë e zahar e bëlon,me lot i mbiten sitë.

Ka ena merr me glishtë pakez mjaltë,
E nuses ja lien me të ne mes ballënë,
E ka të mirë nusen,zgledhur e ka vetë,
Ka boja duket,fëminë e parë,djal de ketë.

Andaj burrat,ti lënë mënjanë penesitë,
Se në kétë dunja,si nana s’ka te ditë,
Se ti vete e punon dhe e mbjell arënë,
Po korr egjer,kur grurë e keshe farënë.

Vjen nje ditë,qe nana do iki ka kjo jete,
Nuk ka ikur fare,eshte larte mbi rete,
Gezonet me ti,e shpirti i klan kur ti vuan,
Natë,ditë nuk fle,ka atje siper,te ruan.

The post Pse moj nane? – Hajri Kasemi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Nuk eshte burrë ne kete jete,
Ai qe nje dashnore,s’do kete,,
U kam thenë:unë jam i pa fat,
Prap me nje gjelle,ç’do nate?!

Ike ti Zymbylja ime ike,,
Sapo te bera unë ty mike,
Do vish ti Zymbyle,do vish,
Vertet plak,por jam bishë.

Sa bukur na e punove moj mike,
Ne gare na vure ne,qe jemi relike,
Mëndje te dhame ty pa kandar,
Jo per gje,por ne ishim ne garë.

Ike ti Zymbylja ime,vertet ike,
Apo s’me ishe shume nazike,
Ç’do bëjne tani pleqte e gjore,
Su hynë ne pune,ora ne dore.

Ike ti Zymbyle ,vertet perse ike,
Un sa mesova te gjuaj me llastiqe,
Dilja per te gjuajtur me to or ti shoq,
Ç’do gjuaj tani qe nuk ka me zogj?

Ike ti Zymbyle,por te gjitheve na vdiqe,
Mire te tjeret,por dhe mua moj mike,
Jane ca qe thone,se ti na dole burre,
Ç’rendesi ka:ne te donim veç si furre.

The post Ike ti Zymbyle, ike! – Hajri Kasemi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Nuk mjaftuan 100 vjet shtypje dhe roberi,
Nuk mjaftuan qindra njerez te humbur pa nje varr,
Nuk mjaftuan mijera gra dhe vajza te ç’nderuara,
Nuk mjaftuan nje popull mbetur pa shtepi dhe zjarr.

U vrane u dogjen,por e nxorren nga zjarri i luftes
Kete krijese delikate me emrin e bukur liri,
Ta gezojme vellezer ,por une kete ua solla,
Ndaj gezohu vella,por kur dua une,jo kur do ti.

Hijenat per rrethe dhembet i skermisnin,
Te mesuara ne shekuj me gjak te paster Shqipari,
Me mire ne gojen e tyre te gjithe te perfundojne,
Se sa mos te jem une ne kete vend gjithmon i pari.

Sa te gezuar njeriu veten e ndjenë,
Kur shikon,se ne gojen e hienes s’eshte ai i pari,
Biles qe te mos lodhet shume ate e ndihmon,
Se te respektoj ” mikun”, e ka zakon Shqiptari.

Besoj se e dini ate historine e gomarit me ujkun,
Qe thoshte s’me ha mua,se e pengon samari,
Por si zanatçi,ujku e nisi punen urte e bute,
E kafshoi ne gryke;vete u shtri perdhe qyqari.

Keshtu ka ndodhur dhe do ndodh sa here,
Nese shtepine tende ti e le fare pa dere,
E si mund te quhet e tille ajo kur s’ka oxhak,
Dhe ne ball te tij te kemi nje te mençur plak?

The post Nuk mjaftuan! – Hajri Kasemi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.