As tash
Kur n‘acarin e errsinave
Qytetet tona gjungla
U ngrinë
U nxinë

Zemren e kam zbritë në xhep
Gishtat me mi ngroh
Udhën me ma tregu
Kah me i qitë hapat
Mos me ecë gabim mas atyne
Që humbë e kanë drejtimin

Vazhdoj me ecë n‘kapërcyll t‘shekullit
Me zemren në xhep
Drejt Mikut që se shoh
E pres me Dritë mem la
Masi t’më lajnë me ujë …

Jo jo jo, s‘dua ujë
Dua të skuqëm inshallah

The post Udhëtimin tim ka Drita – Korab Blakaj appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Nëse dikuj i ndahët ndonjëherë me meritë një çmim për vepër jetësore, e para që do ta fitonte do të ishte Nëna Shqiptare .
Po po, Nëna Shqiptare;kjo grua e fisme mbi të cilën shfrynë tufanet e përgjakshme tash e sa shekuj, e kjo frymon, jeton.
Kjo grua që i mbajti gjallë përdhuni njerzimit të disponuar armiqësisht mbi rrozullim nji komb shqiptar.
Kjo grua e fortë sa palca e shkëmbit që lindë e rilindë si Feniksi jetë mbi gurë e shkrepa.
Kjo grua e bukur,e madhërishme në hijeshinë e saj,kjo nuzë zulmëmadhe e cila plot meritë e ngriti vetën pakrahasimisht mbi të tjerat në „krenari të racës njerëzore!
Kjo grua që mëkon me gjirin e saj dashurinë , mëshirën dhe drejtësinë!
Kjo grua….
Kjo grua përballë të cilës deshtojnë elaboratet e djallëzuara të Përandorive
Kjo grua që vazhdon të sfidojë numrin e plumbave të ushtrive moderne
Kjo grua që shkatërron projekte kolonizimi
Kjo grua që çbën Konferenca Ambasadorësh
Kjo grua që lëviz kufij
Kjo grua që nuk njeh dorëzim
Kjo grua që humbjet i shëndrron në fitore
Kjo grua që duke varrosur bijt e vrarë bashkë me lotët betohët që prapë do ti japë jetë atdheut
Kjo grua që duron, duron, duron
Kjo grua që pêrveç armiqve të tërbuar na duron edhe ne, ne djemve të saj që nuk e mbrojmë, që nuk e duam, që nuk e shkollojmë…
Që e lemë të provojë ashpërsinë e varfërisë, tehun e ftohtë të thikës armike në trupin e foshnjave të saj,
Që e lemë ta dhunojë ushtari çetnik
Që e rrahim vet, e shajmë e shfrytëzojmë!
Që e shesim, e rrahim e prostituojmë
Kjo grua na duron neve, krijesave të poshtra qê kurrë nuk i dhamë Një Atdhe, Një shtet,Një shtrat për të lindur, Një shtëpi për tu ngrohur
Kjo grua që lind fëmijë në kasolle prej kashte
Kjo grua që ndez zjarre ogjaqeve të rrenuara
Kjo grua që shahet sot librave të djemve të saj mohues
Kjo fisnike që then shtete e Përandori në emer të jetës meriton Çmimin Nobel, JO
Meriton NJË SHTET ku do të shfaqte e lirë madhështinë e saj!
Korab Blakaj

The post Nobel- Nënës Shqiptare /Krenarisë së racës njerëzore – Korab Blakaj appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Hana mbi Llukavc
asht dritë qi ndriqoi natën
kur nga barku i nanës dole në pazar
me ble i copë qefin të bardhë
e me u nisë
kah Prigoda ,
mos u korit
se Hana të bahët shahit
natën e errët mes dy gurëve
në dheun e ftoft të Prigodës
Mos u korit bir në pazar
blej e shit si gjyshi e gjyshja
krenar
Hana e qefini nuk t’ngrohin në varr
njana a’dritë e ftoftë
e tjetri a’bez i bardhë.
Korab Blakaj

The post Hana mbi Llukavc – Korab Blakaj appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Lartë pas reve fluturuese
tej ku dielli përendon
notojnë rënditur zogj shtegtarë
ata shkojnë drejt cakut me britma të gëzuara
Lartë, ama poshtë yjeve ,në qiellin e lirë.

Shumë shpejtë britmat e gëzimit
Sdo u ndihen ma
Malli do ti përvëlojë
Tu japin krahëve prapë
Por tash për andej nga erdhën

Yjët si arritën kurrë

Të shkretit zogj
nuk e din që shtegtimi do tu zgjasë
derisa të plakën
e krahët tu këputën

Se andej nga toka e tyre
Dimri po zgjatë në pambarim!

Ah …
Korab Blakaj

The post Mbështetur në dritare – Korab Blakaj appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

The post Bijt e mij – Korab Blakaj appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.