Sikur fjalës ti jepje shkëlqim që duhej,
Si rrezja e dielli kur ndriçonë,
Mbi xhamat e parvazve të dritareve..
Do depërtonin ngrohtësi brënda murreve.

E luan me gërmat si fëmij,
I bashkon i ndan në rrokje
Asnjëherë sju dhe një kuptim,
Se gjithmon mungojnë zanoret.

E fjala është si ngërçi,
Kur të kap të therr në shpirt,
Mundohesh me të gjith mënyrat,
Por ajo s’ikën posdeshi vet.

Çdo njëri nga ne një tru e ka,
Ti shtjelloj brënda tij,
E qetsi të jap.
Sava Fezga Branko.
Të drejtat e rezervuara.

The post Ah kjo fjal – Sava Fezga Branko appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Në ditët e netët mes frikës,
Mundohemi buzqeshjes ti japim jet,
Monotonija e ditve që ikin,
Të zbrazur na bën brenda vetes.

Tek ikin mbrëmjet,me kurorën e yjeve,
Ato yje që shkëlqejnë në çdo shpirt,
Janë venitur e tkurur si meteorët,
Që përhapen në hapsirë pajet.

Tek presim freskin e mëngjezit,
Shkëlqimin e ditës së re,
Mëngjezet e hareshme,
Ku mernim shpresen, nektarit të jetës.

Kjo pritje e gjatë,mban shpresë,për çdo gjë të bukur që vjenë.
Sava Fezga Branko
Të drejtat e rezervuara..

The post Shpresa – Sava Fezga Branko appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

I mora vitet e mia,
I bëra ekuacion,
Me plus,minus e përpjestin
Diçka seç më çalonë.

I mora një nga një,
Filloj të bëja mbledhjen,
Një shumë maramendëse doli,
S’dija ku ta vija.

Filloj të bëja zbritjen,
E viteve me rradhë
Më dilnin mangët e pa plotësuar,
E ditëve,javëve me rradhë.

Pastaj e mora shumën,
Pjestimin që ti bëj,
Të mangët dolën vitet,
Mungonin muaj brënda.

Pastaj i thirra mëndjes,
Ulu dhe shumzoi,
Koha brënda viteve,
Shum na kish munguar.

Sado që plus,minusat,
Shumzim edhe pjestim,
Të mangët ishin vitet,
Nuk del ekuacioni.

Ashtu dhe vitet tona,
Ikën shumë shpejtë,
Kohën se manaxhuam,
Se zgjidhëm integralin.

Tani më kot mundohemi
S’bën punë matematika
Muajt,vitet ikën
Ska mbetur më për zgjidhje.
@Sava@

The post Matematika e viteve – Sava Fezga Branko appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Ehhh u ngrrysa,u gdhima veç punë pash,
Çdo gjë të ndryshoja por s’arrita dot’.
Se smundesh me fatin është i përçaktuar,
Sapo u krijove e gjer në t’ mbaruar.

Ehh koha më iku po vjen pleqëria,
Thon e bukur është tama si fëmija,
Dot doja shum të kthehsha në koh,
Të lozja në lëndina me lule plot.

Të kthjeja harenë dhe dlirësin,
Fëmijën e pafajshëm paprokupime,
Vajzën lozonjare e plot bukuri,
Që vraponte mes yjesh e jepte shkëlqim.

Tani pleqërin pres me gëzim në shpirt
Rrethuar mes nipave e mbesave,që më japin jetë.
Sava Fezga Branko.
Albania
Të drejtat e rezervuara.

The post Koha iku – Sava Fezga Branko appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

The post Drenushja – Sava Fezga Branko appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Unë në lagje kam një mik,
Sa më sheh më përqafon,
Kur diçka atij i jap,
Më puth duar edhe ballë.
“””””””””””””
Ty në zemër shum të kam,
Por shum rrallë të shikoj,
Ti në punë vazhdimisht,
Pak me mua gjithnjëh rri.
“””””””””””””
Flori është djal i mirë,
Shum i zgjuar e plot jetë,
Shpesh më pyet për gjithshka,
Pse nuk jam unë si të tjerët.
“””””””””””
Dhe mundohem ta qetsoj,
Flladi i lehtë seç na freskon,
Miku kokën vë ndër duar,
Mëndja ime ku s’më çonë.
“””””””””””””
Thell në shpirt ndjej një trishtim,
Sikur t’kisha un’ në forcë,
Gjith fëmijët autik,
Ti ndihmoj që të shërohen.
“”””””””””””””
E pastaj në sy më sheh,
Vështrimi tij është i pafajshëm,
Lum kush mundet ti lexoj,
Brënda tyre sheh gjith botën.

The post Miku im autik – Sava Fezga Branko appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Tek hodhe shkëlqimin, kristal t’coptuar,
Erësirës bëre,t’a shkundin nga pluhuri,
Depërtove s’i metastaz,brënda kapilarve,
Trupin zgjove si gjaku q’hynë n’damarë.
“””””””””””
Mushkrive jetë ju dhe,në ajrin e pastër,
Mbushe liqenin,me ujë t’ëmbël bjeshke,
Lëvize më fjalën, n’zemrën e ‘brishtë,
Hodhe perla nga thellsia e shpirtit.
“”””””””””””
Shpejt nxorre flatrat,fluturove pasenc,
Kohën e masje ,veç me kutin tëndë,
Egoja ju mbyti,si një mi në çarkë,
Përpëlitet parreshtur s’mundet që t’dalë.
“””””””””””””
Fjalët morën dhenë si rrëket e lumit,
Shiu i pranverës në balt i fundosi,
Tërmeti që ra tronditi gjith vendin,
I groposi thellë të mos nxirrnin kokën.
“””””””””””””
Në qiellin e kaltër yjet qen rrjeshtuar,
Mundohesh t’kapësh por gjumi stë linte,
Vrapoje me vrap në lëndinat e jetës,
Këmbët u këputën rran si pajet’,
“””””””””””””
Orët dhe minutar ecin qetë, e qetë,
Brënda janë thyer s’ngjiten me atak.
@SAVA@ 28/07/2020

The post Diçka u thye – Sava Fezga Branko appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

The post Arsyje – Sava Fezga Branko appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.