Kalon për një lugine;
Një përroi.
Lakadridhet kanionesh për në lumë.
Tek lumi që shkon teposhtë;
Nashkë me gurë e zeje,
Bashkë me ty.
Kjo rrugë, ka një kah tjetër.
Kah zbrite të ngjit.
Të çon atje kah zbrite, gur i shkulun.
Kthyer në zall.
Të ngjitesh atje;
Nuk duhet shumë mall.

Malli të thotë të kthesh kokën kah vjen.
Kah je rrokullisur
Një copë kep,
Në zall katandisur.

Kjo udhë,
Se njeh mallin që të zvetënon,
Tek qurravitesh, ligavitesh
Ke atë majën.
Të fton, të përgjakesh e të ngjitesh.

Honesh kah zbrite;
Ngreu!
Ngreu e përgjaku asaj udhe, asaj drite.
Heu! Heu!
Malli;
Nuk është, përlotje, qurravitje ligavecësh.
Të shmallesh me gjakun tënd;
Duhet të përgjakesh.
Të ecësh.

Mirmëngjesi miqësia;
Ju flet Ilmi Cani
I rënë prej mali
E ngjitur prap;
Shuaj e mollëza gjakosur.
Tek po ngjitet së fundi pa u qurrosur, jargosur.

The post Po,ku të çon kjo rrugë?! – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

The post Ekerman; shërbyesi e jetëshkruesi i Gëtes, deri në fund të jetës – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Në shpinë;- një barrë me halle.
Pak bukë e kripë.
Mbi supe;- një barrë me mënd.
E jetën në zgrip.

Në kraharor;- një barrë shpirt;
E vështirë barra para.

Në sy një kon me dritë.
Një kon
Ku drita mblidhet
Mblidhet e ngroh në një pikë.

Terri ndrit e syri digjet.
Se në sy kam një barrë me dritë.
Udha të më ndritet.
Ëdhtë udha e mendimtarit, që zbathur mbi thepa shkel
Në shuaj e në shpirt;
Udha nishsn ngel.

Një trastë në shpinë;
Trastë me bukë udhëtari.
Një trastë mbi supe,
Trestë e lodhur mendimtari.

Një trastë me shpirt, para krahërorit,
Që digjet; le dritë.
E le xejen e meteorit.

Pak bukë e kripë, pak mall e mend;
Pak mënd e shpirt,
Që në gjak mu gjend.
I marr me vete në çdo vend.

Trasta ime;- trasta e argatit.
Argatit të udhës, argatit të mendimit.
Argatit të fjalës,
Përtej dritëzimit.

The post Canta e udhetarit – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Vetë e pinte kafen.
E jashtëqiste vet.

Asnjë mik për shpirt,
Më krah, nuk iu gjet.

O drejti, i dtejtë.
Pa miq ka mbetë
Miq për kokë,
Si veten s’ ka gjetë.
Hec Ilmi Cani ;
Pije kafen vetëm
E jashtqite vetë!
Mos iu përul kujt!

S’ ke falë për të lypur
Ke kërkuar miq da herë ke zbritur.
Miq ke zogjtë,
Udhës në të ngjitur.

The post Bir Selmani i nënës, kë te qaj më parë! – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Udha më kalon këtej.
Ndal hapin në shenjë nderimi.
Pyes veten;
Ç’ kanë më tepër qiejtë.
Para heroit;- komandant dhe ushtar.
Ti vdisja përkrah,
Do vdisja krenar.

Eeh! Hero; komandant;- ushtar
Nl luftë pranë teje do isha ushtar.
Se jeta nuk është jetë
I shtypur në trollin tënd.
Se vdekja nuk ëshyë vdekje;
Kur për varr s’ ke vënd.

Se lavdia perëndon me Diellin që lind sërish.
Lind mbi tokë të lirë;
Dritë perëndishë.
Hej baacë bacë me halle.
Ngrihesh i gjallë mbi kimbin e gjallë.

Shkruar nga Ilmi Cani , me vonesë.

The post Hej! bacë; bacë Ademi! – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Vera po ikën bashkë me vapën
E barin e shkrumbosur.
Të korra, s’ ka.
Njerëzit e zhuritur e kruspullosur.
Kërkojnë bukën mbi gjithçka.

Vera po ikën pa të korra e me bar të zhuritur.
Njerëzit e kruspullosur varfnie;
Psherëtijnë;
” kjo jetë e varfën; me bar të zhuritun;
Po pse, mor pse; s’ dashka me ikun!!

Djeg ende kjo verë.
Djeg me grurin e pakorrun e
Barin e zhuritun.
Njerëzitshohin qiellin të dëshpëruar;
Ky behar zhuritës,
S’ paska me ikun.
Ilmi Cani

The post Vajtimet 22 – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Shko e ha buk në kazanë, ku mbledh gradat!

The post Mu kujtua Kiçua – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Unë jam Buda.
Njerëzimi më falet

Jam një ushtari.
Njerëzit me ar mi bënë varret.

Jam vet Buda;
Që mbolla urtësinë dhe zjarrin
Që ndeza luftë e urtësi;
E në zjarr e kam varrin.
E hirin tim në Jance;
Huanhe
Ma mbollën hirin.
Lumenjsh ma derdhën;
Tek rrjedhin; rrjedhin e ndizen;
Mbi hirin shpresën;
Urtësinë e besën.

Unë Jam Buda.
Gjithë përmendoret në ar.
Diku poshtë lumit;
Sediment kam varr.

Unë jam Ilmiu.
Që s, beson në rrasa.
Beson në lumë ;
Se jam vetë lumi në shtratin me plasa
Me rrasa.

Mirmëngjesi Delvinë,
Tirana; mirdita.
Me këtë përshëndetje;
Sot më nisi dita.

Ilmi Cani , vet

The post Nuk jam pagan – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Në mundsh të jesh poet;
Ji njeriu!
Që shpirtin te dëshira, ëndërra e gjet.

Nëse më merr ca fjalë ;
Bëhu poet me to.
Mbushe me shpirt fjalën time.
Fjala tjetër; s’do.
Do shpirt;
Do pikën e gjakut.
Tingujt e gjakut;
Në zemër, kah hyn e del.

Nëse mund të jesh poeti;
Do jesh njeriu wë qan e qesh;
Mbi zejet.
Timgujt e zallit të të përshkojnë dejet
Se ata e dijnë këmgën e lumit.
Tek zhytesh në lumë, të tingëllon në vesh.

Nëse i merr në shpir, njeri do jesh.
Tek merr valën e lumit në shpirt;
Në mundsh
Të bëhesh për njerëzit dritë.

Një natë të qetë për jube mow të vyer; dashamirës të këngës time
Ilmi Cani i tëri dhe i bëri me krejt respektin e forcën e dashurisë; wë mbart e përcjell një zemër

The post Në mundsh – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Përfundimisht; e kam një emër.
Të tjerë ma vunë me dëshirën që të bëhesha njeri i këndueshëm.
E ndiej emrin tim.
Në rrahjet e zemrës; kah shpërndan fjakun e mirnjohjes; atyre që ta vunë.

Këyë aliazh shkronjash, ndienjash.
Në relieve alfabeti.
Ndryshim forme.
Në rasat e qenies e mohimit të mohimit.
Dhimbja, po.
Që trazon jetën përvëlim të mos digjet, shkretohet.
Që ndez erën që shkrin.
Që shkrin stalagtitet therës e të ftohtë.
Më së fundi
Mu bë emri.
Etalon krenarie.
Gdhëndur e stolisur në.ndëfgjegje.
Pa salltanete që kërkojnë disa( lajle e lule lulushane)
Si kristalgdhëndur në kohë,
Si shpirt therës që nuk dergjet në llohë.
Emër! Emër.
Daltë e mjeshtrit që gdhend vetveten;
Cilësim dashurie për të ndezur jetën.

Një natë të qetë nga unë Ilmi Cani .
Kjo qe sa për përshëndetje. Poezia vlen pas. Ka kohë që ka nisur
Kohë i duhet për të bitisur.

The post Po mendoj se jam Ilmiu – Ilmi Cani appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.