O njerëz o shok mikesha e miq
Për këtë dhimbje ju them më dëgjoni
Duhet ta dini që jeta është jetë por dhe një hiq
Sinqerisht e kam, ju lutem më kuptoni.

Sonte pak para se shkruaj këtë poezi
Një njoftim për të gjithë erdhi nga telefoni
Mora një lajm të hidhur e të zi
Më kish ikur miku i shtrenjtë, më besoni

Eh tani unë nuk munda të heshtë
Se ai një yll ishte në timen miqësi
Për të gjithë kërkoj ta marrin vesh
Se ai nuk kthehet tek ne përsëri.

Mesazhet e tijë të ëmbla në profil i kam
Në to ai shprehte vetëm ëmbëlsi
Tani unë shumë i tronditur jam
Se ai iku iku përgjithnji

Lapsin me njëherë unë e mora
Një copë letër vura mbi tavolinë
Mendja ime shumë e lodhur e gjora
Po kujtonte ç’qe ai për miqësinë.

Dola jashtë dhe vështrova qiellin
Brenda tijë po shihja gjithë miqësinë
Qesh mësuar të shikoja ditën diellin
Tash shikoja yjet lart që ndrijnë.

Na iku pra na iku miku në këtë natë
U këput si një yll nga qielli
Mësues kish punuar ai shumë gjatë
Gjithë jetën rrezatoi si dielli

Vendi tijë bosh mbeti në miqësi
Nuk do vijë më mesazh nga ky emër
Largimi i tijë tashmë për gjithënji
Një boshllëk na krijoj në zemër.

Drejt qiellit tashmë ai po fluturon
Andej nga erdhi po ikën papritur
Në parajsë pushoftë përgjithmonë
Lutemi ne miqtë shumë mërzitur

Ikja jote o mik mesazh brenda ka
Për të gjithë që mik ty të thanë
Për të gjithë njerëzit në këtë dynja
Se jetën të përkohëshme e kanë

,,,,,,,SEIT PACI,,,,,, MBRËMJE 31 GUSHT 2020
Brenda tijë po shihja gjithë miqësinë

The post Miqësi e përkohëshme – Seit Paci appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Sdi si ta filloj me parè
Per kto Nèna qe kan qar
Kan qarè e jan helmuar
Thell ne zemer jan copuar

Pse u veshi ne te zi
U pllakosi kjo merzi
E qave djalin te koka
Qe zilin ja kishte bota

E pecolle vajzen tende
Veshur me vellon e bardh
Kishe qejf ta beje nuse
Se ishte nje vajz e rrall

Ah moj gojèmjalta Nèn
Do te ikesh e hidhruar
Se vajzen qe bere grua
Zoti ta mori ne duar

Dhe ju Nenat e gjith botes
Qe i percollet me ze
Dhimbje qe ska te sheruer
Qe skrasohet me asgjè

O ju Nèna mbreteresha
Tju qesh buza me te tjer
Se keshtu e ka gjithsia
Do themi na ish nje her

Kush nuk iku i coptuar
Nga kjo bote genjeshtare
Kur e qan Nena e xhanit
Tè coptohet zemra fare

Nene moj me halle shume
Pse stu qep syri per gjum
Hajde shpelodhu nje cik
Se spo te she syri drit

Ju Nena te mira shum
Qe skeni te share kurr
Se plumbin moret ne zemer
Po prap qendruat si gur(te forta)

Dj 6,8,2020,respekt per Nenat e helmuara ne gjith boten anemban zoti i bekoft

The post Dhimbje Nëne – Demir Jazo appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Imazhin tënd të dikurshëm Bonjake,
E imagjinoj përherë në sfondin e qytetit,
Tek sa ecje me hapat e mëdha,
Dhe humbisje k’thesave të rrugicave,
Prej vuajtjeve e rremetit!.

Diku kërkoje të coptuarën nga fantazma kuçedrash
Atë të ngrohtën fole,
Të rindërtuar në dy strheza të kundërta!.

Ndër vite në negativin e syve të mi,
E fiksuar si dikur ke mbetur,
Ashtu e krruspull në krahët
e pemës së moçme përsëri,
Duke cicëruar me atë zërin e mekur!.

Dritë-hijeve pas xhamave të tejdukshëm,
të krisur,
Si zemra jote e vogël e brishtë,
Tablloja e zonjës si Pranvera
e fund Vjeshte
Me duart mbështetur pas tyre
Më shfaqet sërisht!.

Ti s’kërkove asgjë nga askush
e as kësaj bote,
Përveçse një qoshe ku të s’trukeshe
e të kaloje trishtimin e netëve të gjata,
Grimcë Djamanti ,ngelur në cepin e ndonjë
buze fllad Pranveror,
Ditëve të zymta ,të acarta!.

The post Bonjakja – Eleni Mingu Bircaj appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Sa herë hedh synë në qoshen tënde.
Pa pyetur fare më rrëshket loti .
Si mundi them dhe unë me mëndje .
Sa keq që Divat i marr’ka Zoti .

Si pa kuptuar ditët shkojnë .
E ç’tha Zoti e njeriu s’duroi .
Divi misjonin e tij a mbaroi ?
A mos fiziku i tij më tradhëtoi ? .

I dashur Babi tu ftohën krahët .
Të ndodhi dhe dimër me shi e baltë .
Shpirti yt mos endet nëpër shtëpi .
Mos vall më ndriçon si Yll atje lartë ?

Më mungon fjala jote o Babi .
I ëmbël ti ishe dhe vet nga natyra .
Kudo që hedh syt më shfaqesh veç ti .
Ashtu e qeshur e dashur fytyra .

Kudo dora jote kudo që hedh sytë .
Parimi yt se sdo vdisje kurrë .
E si stë shërbeva dot as dhjetë ditë .
Si stë dëgjova një rënkim mor burrë .

Spo qa si “jetim” apo se ndihem i vogël .
Ama sta fsheh dot që më mori shumë malli .
Vallë takohen njerzit se di në atë bot .
Babi më thuaj vallë të priti djali ?

E në vërtet të ka pritur aty nën tokë .
Do qa nga malli po sdo kem shumë merak .
25 vjet banorë i asaj bote .
Patjetër Babait i ka shtruar jatak .

Me plagë të madhe më ike mbi supe .
Me vrimë në zëmër ti ike u largove .
Më jep një shënjë më dil në ënderr .
Më thuaj nëse plagën atje e shërove .

The post Dhe divat i marr’ka zoti (Dedikim për babain) – Arben Nanaj appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.