Do doja të pikturojë buzëqeshjen tënde
Ashtu, pa i hequr, as pikë dhe as presje
Të imtën, djallëzore, shqisat kur përkundet
Se tek e fundit, është një lloj buzëqeshje.

Pa lejen, se patjetër do më kundërshtosh
S’do të ofendoj dhe as ironinë s’ta vras
Në fund të fundit edhe vet do ta pranosh
Sa për krahasim, do vë një tjetër në krah.

Ja, ta bëjë sikur ti, përtip ushqimin mëkat
Të parafytyroj një grua të varfër para teje
Dëborën akull ta lexon syve të tu qesharak
Largohet, por mbetet gjatë kjo buzëqeshje.

Do ta pikturoj se është dhe karaktrristike
E keqja që kënaq do merret vesh në fund
Disa vija të imëta, djallëzore, të çuditshme
Gojën e sytë e bukur, më mjafton t’i përmbush.

The post Do doja të pikturoj – Sofia Gjinika appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Ti më del në ëndrra natën, o Nëna ime
E di që ditën vajza jote merret me punë
Kur punoj atëherë kujtoj djersën tënde
Duart e lodhura, s’thanë u lodhën kurrë

Për shembull, dua të bëj një qumështor
A tjanisëla me gjethe kopështi të njoma
Të të telefonojë nuk më vjen aspak zorë
Numëri tënd ka heshtur, ka rënë në koma.

Sobës gatuajë dhe jo si Ti në flakë zjarri
Ti Nëna ime e arrite këtë kohë moderne
Më thuaj ,s’i mund mos të shkrepet malli
E vërtetoj,se nuk bëhen njësoj byreqet.

Qeshje Ty kur thoshje ,ju ka pjellë kokoshi
As tym, as mundim, në dorë vjen çdo gjë
Veç rrugët e botës, mos e mos’qofshin
Ah,Nënë, kishe të drejtë, aq sa ska më.

Neve o Nënë çdo gjë nga pak e paksuam
Dhe fëmij nuk bëjmë, i duam, një ose dy,
“Pulat e kotecit” o Nënë, djallin e zgjuan
Dhe “gjysëmgjelat ” u bën “Zot e zotri”.

TI dije të gjitha këto do mallkoje kohën
Po unë çfarë të mollois që çdo ditë i jetojë
Dashuritë si gjethe e thatë vet shkërmoqëm
Ka pak,nuk them, por nuk është më njësoj.

Tani ndalojë, as më pyet dhe Ti diçka ?
Pyet pa ndrojtje, a ndoshta nuk jeni e lirë?
Pyet moj Nënë një e nga një, ç’janë këto brenga?
Oksigjeni i fjalës të më heq ndonjë thinjë..

Ti o Nëna ime, natën del me yjet dhe hënën
Në gjurmët e agimeve kur ëndërron vajza
Thërras si fëmijë, Nëna, Nënë, o e imja Mëmë
Të të kisha afër dhe le të mungonte kafshata.

Sofia Gjinika
Sarandë.

The post Numëri i heshtur – Sofia Gjinika appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Më thuaj moj mike më thuaj,
Se nga mëndja vete të luaj,
Më thuaj çfarë ke ndërmend,
Si purteka drridhem s’zë vend.

Më thuaj po ndjehesh si unë,
Eja bashkë të prekim lumturinë.
Të sjellë pëshpërima pa zhurmë,
Shampanja të derdhet pa kursim.

Këtij mes shkurti moj mikja ime,
Qirinjtë e dashurisë ndezur të rrin,
Buzët të preken, merren vendime,
Do jesh ti e para të ngresh dollin.

Më thuaj moj mike andresën,
Mos thuaj ke ndryshuar “fytyrë”,
Për mua je pija e vera e vjetër,
Raki ball kazani e kup për të pirë.

Më thuaj moj mike më thuaj,
Një po, se vete të çmëndem,
Shkel butonin e fillo e shkruaj,
Të zgjojmë netët, të ikin pengjet.

The post Më thuaj një po – Sofia Gjinika appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.