“BOMBA” ZGJEDHORE

Bomba në Strukar
Na doli me bisht,
Dikush po i fryn
Zjarrit qëllimisht!

Mjaft se na çmendën
Votimet në rresht,
– Nuk digjet jorgani
Vetëm për një plesht!

Nga zgjedhjet serike
Po na shkon vera…
Dhe aspak s’na vjen
E mira nga dera!

Lojërat pa kufij
Nuk i kap kalemi,
Edhe pse e dimë
Ku qëndron problemi!

T’ia vëmë shulin
Sa nuk është vonë,
Se nesër nuk dihet
Ç’na pjell në sezonë!

Urtia na mëson
Duke na këshilluar:
– Kush e sheh rrezikun
Është gjysmë i shpëtuar!

E ne po e shohim
Me dy sytë në ballë,
Dhe pa bërë hopa,
Kërcejmë nëpër shkallë!

Pa menduar mirë
Nganjëherë na kruhet,
E prekim arushën
Aty ku nuk duhet!

Prandaj edhe gjërat
Na shkojnë për dreq,
Në këtë botë mizore
Ka edhe më keq!

The post “Bomba” zgjedhore – Sevdail Hyseni appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Marsi i sakrificës dhe mobilizimit popullor në realizimin e qëllimeve tona jetësore, lirinë dhe pavarësin e atdheut tonë – 5,6 dhe 7 marsi janë përjetësisht data historike në Prekazin heroik…

Ti kur erdhe në jetë,jeta kishte rënë poshtë,
dhe kishte ikur nga çdokund,
atje ku pusi, as dhe deti nuk kanë fund.

Ti kur hape sytë në vend,vendi që vënë në prangë,
dielli qe lidhur me tel gjembor plot ndryshk,
e duart qenë shpuar me gozhdë.

Ushtrime po bëje ne tepër dashuri,mallë e flakë
në Shqipëri,ndërsa Kosova larë në zjarr e gjak,
dhe ia zure kësaj toke me duar secilën plagë.

Edhe cicërimën e zogjve more mes tyre.
Ti ishe poet,poet mbete, me grykë automatiku,
si penë, që nxorre lashtësisë pellazgjike- ilire
poemën më të bukur në jetë.

Armët po villnin tmerr, vdekja u shpall sundimtar,
ti e kuptoje gjuhën e lemerisë, se këtu ka një rrugë
e s’doje të ktheje kokën askund, ku sa terr i madh!

Diellin mos e kanë ngrënë poetët
e qejfit policorë?
Mos lopët i shqyen rrezet i llupën me bukë?

Mos u harrua çka nuk kishte më heret,
ç’ka s’u trilluar më vonë?
Mos nuk ditëm të shpëtojmë në mensa,
festa, restaurante, pirgut të mishrave
një kodêr mbi tryeza?

Diellin kishe para, si të drejtonte duart, sytë,
kishe para hënën, të miklonte besimin “Ec, burrë”
Këmbët këto ditë të ishin zogj, duart i kishe erë.

Gjithë trupi të merrte hov,
“Po rênkon dhe ç’do ferrë,
o do shpëtim, poet flakësh, ky vend!”

Të gjithë që të shohin sytë, bëhen gjuhë e gjallë,
kodrat, lumenjtë, bimët, veprat, rrugët, retë
dhe ti mes tyre kishe forcën, gjaku s’është vonë.

Të fluturonte nbi kokë gjithë gjeografia e zezë,
gjithë jeta që s´duhej harruar dhe ajo që vjenë,
si rënkonte atdheu nën peshë metali të huaj.

Rënkonte toka e papunuar, etja për ujë,
vullneti i cënuar për gjithçka, buka e munguar,
ngrisje duart lart e bekimi i perëndisë puthte armë…

Hamzai, bacë Shabani, Ademi!…
këta emra po mbanin plumbat fluturim
sa atje, sa këtu, sa tutje tej- tej antikohës larg.

Njëri plumb po ngulej mbi vendin,
ku nuk kishte ngulur Gjergji i madh,
tjetëri po ngulej ca më pranë,
ku s´kishte ngulur Sefë Kosharja.

Në secilin çast të dukej poezi emri Ramadan Zaskoe,
Norë e Kelmendit, Tringë Ismail, Xhevë Krasniq,
Pushka qeshte, këndonte këngën më të mbarë.

Plumbi i ri i mitrolozit të ri i nlidhte valle
Rafalet si lule pranvere,
këtu, në këto moment po niste akt më final historie.

Më finale s´kishte se gjaku i zi,
përzir gjellërave të gjitha,
Ahengu nuk pushon
verën më të thellë të historisë
dimrit më të ligë ftohtësisë
që u pa ndonjëherë.

Më final, se të gjitha aktet e dramave deri më sot,
me emrin e një lirie tej lirie,
duke shkulur popin e pluhrit e çative.

Vitesh 90-të forcat serbe, lumenj korbash zie,
gdhinë këtej me monstrumë harrese e kënaqësie,
po vranin e fshehnin status-quoja e parajsës së tyre.

Familja Jashari e 30 dhjetori 1991,
por nga luftëtarët u përballuan dhe kétë herë,
sulme prapë e 22 janar 1998…

Retë qenë nxirë, rrugët qenë boshatisur,
arat e punëve të mëdha fare pa njerëz,
tufa laraskash të metaltë prapë dhe një herë
drejt Drenice, për Prekaz.

Transporterë të blinduar, pjesëtarë të policisë,
dhe artileri 5 Marsi heret, viti 1998…
Lagja Jashari, 7-8 mijë trupa u rrethuar.

Gjuajtje armësh, tri ditë e dy net,
Granatash, gaz lotsjellés, të vrarë,
Ujqit, gjarpërinjëtë,të zinjtë s´ngopen.

Granatimesh për 36 orë, policia futet n´shtëpi…
Adem Jashari, Hamzain, Shabani,
58 pjesëtarë familjeje dhanë gjak…

Nuk shkelet e vërteta, as shkelet hapësira kaltër
e paanë e qiejve.
Arti e mbijetesa, unin që ka gjeografia.

E gjitha u keqpërdor deri në ekstrem,
pasurin, harresë, skamje e thellë…
…18 nga ata qenë gra, 10 fëmijë nën 6 vjeçarë.

Organizata “Amnesty International” në raport,
sulmi, qëllim, të eliminojë çdo dëshmitar.
Si kanë mundur të pijnë e hanë, ngado ku qenë?

Si kanë mundur të rrinë kafeneve, si hije teatrosh.
Restoranteve, parmakëve të urave
me cigare, coca-cola, tallje filmash të rinjë?

Dhe dor droge nëpër duar
atyre ditëve, atyre kohëve
në Pejë, Prizeren….. Prishtinë?

Si kanë mundur të gjithë të flenë,
të argëtohen, të udhëtojnë,
sikur dielli është bërë vrimë e minjve?

Si ka mundur edhe hëna të ik tek shpellat
e kusarëve të zinjë, sikur s´ka ndudhur gjë,
vendin e marinuar me ushqime kanë shtrirë….

05..03.2019
Hamburg

The post Komandantit Adem Jashari – Fetah Maliqi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Shqiperi e dashur,
Moj vendlindja ime ,
Kudo qe kam vajtur,
Per ty qa zemra ime.

Me malet me bore ,
Me fushat si qylim,
Me burimet e ftohta,
I bukuri vendi I’m.

Dhe detin pa fund,
Lumenjte me rembim,
Avllite me trendafila,
Po qaj me ngasherim.

Me njerezit e thjeshte,
Qe punojne ne are,
Me barinjte e malit,
Kam mall per ti pare.

Kur cycles I bie,
Ta ka enda ta degjosh,
Po ti shkosh tek stani,
Te qeras ,dhe ta shijosh.

Ne fshat tek NENAT tona,
Ti takosh tek porta ,
Te te puthe ne balle ,
Te duket jotja e gjithe bota.

Cohu Shqiponje mali,
Fluturo krenare,
Te vije vajza dhe djali,
Se bashku te hedhim valle.

Malli na ka mare,
Per vendin qe jemi rite,
Per shtepine e NENES,
Ajo na jep DRITE.

Sado mire te jetoj,
Sa do te kemi pasuri,
Te dua shume,moj e dashur,
ASNJE NUK KRAHASOJ ME TY.

Autore
Adriana Kongjini Bala

The post Moj vendlindja ime – Adriana Kongjini Bala appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Kujdes politikan!
mbase nuk del,se ëndërra janë,
vini trinitrinë nënë gjuhë,
kush vuan na zëmëra nga ju,
….tek busti F.Nolit me kishte zënë gjumi,
erdhi nje ushtar i gardës dhe nga krahu me tundi,
largohu nga ky vënd,
sh.Enver po vjen për në Kuvënd,
u ngrita në këmbë e më ndriten syt,
sa shumë këtë cast kisha prit,
udhëheqësi i bukur,i qeshur,si dritë,
grushtim lart e kishte ngrit,
eja me tha,mi thuaj te gjitha atje ne Kuvënd,
kur hym brënda ngelëm pa mënd,
ku jan deputetët me tha Ai?
….ngrita supet,….këtu ishin,….tani se di,
u zhdukën te gjithë si me magji,
waaa o zot ku je,
të gjithë të shtrirë për dhe,
kur pa pritur e pa kujtuarë te gjithë në këmbë janë cuarë,
me një zë janë betuarë:
”PARTI ENVER JEMI GATI KURDOHERE,,
Sala e puthi i pari,
oh sa shumë me ka mar malli,
qante ndër gjunjë Salia,s’ka kala qe se mer partia,
kam hequr shumë sh.Enver,
këtë vend e kam dhjerë,
s’kam len gje pa shit e blerë,
bashkë me shokun Fatos,
tham u be deti kos,
ai iku mori dhen,
bashkë me Ismail Kadarenë,
unë te qëndrova besnik,
të gjithë me thoshin:ik..
po kujt t’ja lë pasuritë,
Likja i vodhi florinjtë,
nuk paguan dotë as qerat,
ngriti një pallat 5-katë,
dhe 1 vilë dy katëshe në bregdetë,
sa vila jote i bëjn 11 haletë,
është mbyllur brënda qan hallet tona,
nuk ja mban bytha as nga korona,
kurse unë me gjithë djalë,
me qytetarin dixhital,
do t’ja hedhim dhe këtë radhë,
se ai piktori Edi Rama,
qënka djalë që s’e bën nëna,
nga nëntori deri tani,
nuk ka vënë gjumë në sy,
si tërmeti dhe korona,
po na marin jetët tona,
po të isha unë në pushtet,
këmbë shqiptari nuk kish mbet,
mos më lër vetëm shoku Enver,
të lutem në Sharrë më mer,
ti i njeh shumë mirë dhe vetë,
nuk më duan fare ky shejtan milet,
janë mos mirënjohës të pa parë,
më shajnë më thonë kriminel,barbar,
na vodhe,na vrave,na ke përçarë,
sa shumë më vjen për të qarë,
kam shumë frikë,nuk dal në derë,
sa më kishte mar malli o shoku Enver,
flasë në gjumë nuk gjej derman,
kam frikë nga imperializmi amerikan,
ambasadorja Juri Kim më ka inat,
e shof në ëndërr çdo natë,
herë si djall,herë si luvgat,
do shkosh në ferr thotë me inat,
edhe Ilirin e ka zënë frika,
i shpëton shurra nga Amerika,
është futur në vrimë të miut,
nuk ju thotë më s’jemi Korea e Veriut,
çuditemi shoku Enver,
ky Edi Rama me se i ka blerë,
ç’thotë Ai bëjn këta,
të gjithë më kanë inat mua,
në vëndin tim vura Lulin të jetë i pari,
po ai s’di nga lidhet gomari,
më dëgjon vetëm Ilir Meta,
po dhe ai ka hallet e veta,
ka vjedhur shumë ç’është e vërteta,
unë kam hallet e mija,
mos më tradhëtojnë si ty,Ramiz Alija,
të lutem thuaj lali Erit një fjalë,
të më jap një vënd pranë teje në Sharrë,
ne komunistat jemi betuarë:
grusht bashkuarë dhe në Sharrë,
mu duk vetja shumë i fort,
po “Skënderbeun”se munda dotë.

The post Ëndërra ime – Bekim Kime Lile appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Mollët vjeshtake

Vjeshtë pse zhveshësh?, mollët e gjethet i largon?,
Gjethe, pse rrokulliseni tek trungu, valë-valë,
Aty tek autoktonia, jetën e adhuroni?,
Ju që bini mbi korën e tokës dardane,
Rrënjë, trungu, mbëltoni bukurinë tuaj,
Pse rinia ikën nga Dardania, shterpë e lënë,
Rinia e Dardanisë ku e lë, ku e tretë vlerën
Bukurinë, djersën, lodhjen e krenarinë, lotin?,
Atje ku nuk i ka rrënjët, dergjen nxënësit,
Degëzimi i tyre prej flatrave merr dhen,
Në filizat e pranverës që marrin rritën e lulëzojnë,
Po frutën ku e thërrmojnë?, nëse jo në autoktoni,
Valëve të jetës sa andej e këtej valëzojnë,
Trung e rrënjë duan t’i mbretërojnë,
Dorarti i vjel mollët pa përtim, mësim nxënie e dhënie,
Gjethet tek rrënja i strehon me ngashërim,
Shoqërohen, bulëzohen, ngrohën për shpëtim
Fëmijë e nxënës duajeni atdheun, ruajeni, mbarështojeni.

S. Y.

The post Mollët vjeshtake – Sahit Ymeri appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

“Neve e kemi të vështirë që të jemi krejtsisht të lirë…
Ngase kështu siç jemi, është bukur e vështirë
Që ta ndryshojmë, ndërrojmë gjendjen e status-kaos që kemi…
Sepse, ose jemi oportunist, ose koketojmë me pushtetin;
Ose jemi opozitë e pa vlerë, e pa rëndësishme, për jetën e popullin;
Dhe e pa dobishme, për veten, kombin dhe shtetin tonë!

Prandaj, duart kryq rrimë, jemi kështu si jemi…
Kokat lart i mbajmë, rrimë në kokërr të shpinës
Andaj edhe punët e deri tanishme kështu i kemi,
Ngase shpeshhere punojmë e ndërtojmë si tinëz…

Neve shumë, e më shumë, mbështetemi tek turma fiktive
Që shkon qorr sokakut, sy mbyllur dhe i grumbulluar,
E kurrsesi nga idealja, realja dhe Kombëtarja
Dhe dija e mendimit kritik, progresiv e kolektiv
Ne do ta kemi të vështirë, që të jemi krejtësisht të lirë:
Deri kur kështu, populli im i mirë?!”…
Xh.H

The post Deri kur kështu…? – Xhelal Hoxha appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

( b a l a d ë )
Të kërkova…
dhe prapë…
do të kërkojë
derisa laku im
të më lëshojë.
……..
Të kërkova…
detit të kohës
ai ma dha
mallin e zemrës
për not…
detit të çartur
mbase kot,
të kërkova…
brigjeve të dashurisë
ato mi dhanë
kujtimet e buzëve,
të kërkova…
qiellit të shpirtit
ai m’i dha retë e lotve,
të kërkova…
në ujëvara ndjenjash
ku lahen engjëj
e krihen zana
ato ma dhanë
vesën e mendimeve.
…………….
Të kërkova…
fjalëve të lira
por dritaret
i gjeta të mbyllunra,
të kerkova…
qerpikëve të shpresës
loti kishte ngrij
si akulli në streh
kallkanesh shpirti,
të kerkova…
ilberit të syve
ai më vështroi i zymtë,
të kerkova…
burgut të rënkimeve
ai ma dha vetminë
të kerkova…
mallit të puthjeve
gjeta mallëngjimin për ty.
…………..
Të kerkova…
labirinteve të jetës
me flakadan të deshirës
m’u kall imazhi
në pasqyrn e thyer,
të kerkova…
forcës se vullnetit
ai ma dha vrrullin djaloshar
për të vazhduar rrugën
e sagës, në kalvar…
për të shuar etjen
e mos me u gjetur
asnjë bunar,
të kerkova…
kohës së durimit
ajo ma dha përvojën e Sizifit,
e kur të kërkova…
udhës së shpresës
dëshpërimi qe i madh.
…………..
Pastaj të kerkova…
resh-etjeve bardhoshe
më rrahën për shtatë dimra
furtunat kaltroshe,
të kërkova…
strehës së dëshirave
u zhyta u përzhita
terreve e mugëtirave.
……….
Por ti u humbe
diçka për të bë’
atë çka munde
e bëre pa zë…
ti shkaktove tragjedinë,
akoma të palindur
ma vrave dashurinë,
ishte e pafajshme,..aty
në mitrën e zemrës
e mbështjellë
me anin e shprtit
të ndjenjës së thellë,
keq ia preve kërthizën
në gjendje flirti
e nxitur prej hipokrizisë
me gërshërët e xhelozisë
per teket e tua pafund
ah, instinktet e vetmisë
dhe malin e kanë tund…!
© Kasam VELA

The post Të kërkova – Kasam Shaqirvela appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Kur me flisje, ledhatoje me duar perhere,
nuk e di se c’fare mendoje per mua, plot vrer.

Kur me puthje, me shtrengoje fort, ne kraharor
pse e beje, as e ndjeje minute, jo me ore.

Kur ne gaz e vije buzen, sikur me buzeqesh,
nuk e dija se urrejtjen, me mbaje peshqesh.

Kur ne sy thelle, me veshtroje e s’me flisje fare,
s’ta kuptova dot hilene ishte, genjeshtare.

Kur te dy kapur per dore hidhnim hapat heshtur,
nuk mendoja se ne ikje, mendimet ishin tretur.

Kur une ty te dashurova, ishte kohe tjeter
tani, cdo gje u shnderrua nga ajo bote e vjeter.

Tani ty qe dikur s’ dije, te me dashuroje
lutesh e me qa ne gjunje, si rrobe e dale boje.

Nuk me mallengjen ky lot ‘qe, ben sikur derdh
iku koh’e jotja sot, me e mire me erdh.

Nuk u vesha ne te zeza, as lenduar, s’rri
kush nuk di te dashuroje, nuk njeh dashuri.

AUTORE EVA ZOTO
HIMARE

The post Dashuri qe s’ishte kurre – Eva Zoto appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Sa shumë urrejtje, smirë e xhelozi
Po të ze frymën ,si se kupton
Çliroje shpirtin, çliroje o njeri
Lere si një pendë që letë fluturon

Ndrysho pak ambientin, dil në natyrë
Shiko si zogjtë rrojnë në harmoni
Nxire jashtë dufin që të shkatërron
Jetoje jetën,qeshu o njeri !

Në ktë botë ke ardhur si ëngjëll, si bekim
Nëna edhe Zoti të falën dashuri
Mos e humb atë, ruaje me çdo çmim
Dashuri nga vetja,të falësh edhe ti

Çdokush që erdhi iku në amëshim
Si erdhi dhe iku,s’mori pasuri
Veç emrin e mirë, ler si trashëgim
Veç emri të mbetet,emri o njeri !!

Vlorë 26/09/2021

The post Qeshu o njeri ! – Landri Xhemalaj appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Kur nis e qan ky fëmijë disa muajsh,
Të gjithë s’ndihen para tij.
E, si është ndërtuar kjo botë,
Të bëhet i pushtetshëm një fëmijë.

Këtë rregull e dinë të gjithë në jetë,
Të dalë një fëmijë mbi çdo burrë.
Gëzoje, o fëmijë i vogël këtë pushtet,
Se nesër se ke më këtë shans kurrë.

The post Qan një fëmijë – Shefik Arifi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.