Gjithmon,fort e kam dashur jeten,
Edhe pse erdhi si kal i hasdisur,
Dhe tju them troç,e te verteten,
Shume here,ajo me ka merzitur.

Vertet si kal i hazdisur ka qene,
E kurre nuk munda ti hip mbi shpine,
Me shkelma,perhere me ka shtene,
Me ka hedhur per pak,dhe ne gremine.

Por kam mundur te mbahem fort,
Mbas zinxhirit,me duart gjakosur,
Duke besuar ne te madhin Zot,
Prandaj durimi s’me eshte sosur.

Kam duruar si burre zvarritjet e saj,
Dhe plaget qe me thernin sa here,
Por koken menjane,nuk dita t’ja mbaj,
Se besoja ne te bukren pranvere.

Me kane bere mire dallget qe ngrinte,
Ne revanshin e saj si e terbuar,
Ne shirat e dimrit kur vetetinte,
Ne lumin e vrullshem,te jetes se trazuar.

Aty ne ate lume te eger,e te frikshem,
Mesova te notoj,e te qendroj mbi dallge,
Ti jete e veshtire,me bere te guximshem,
Me bere burre,e me le gjithmon djale.

Ti s’deshe kurre,te me mbaje mbi shpine,
Deshe te zvarritesha si gjarper mbi tok,
Se dite kurre,qe une dhe femijrine,
Po e jetoja si burre i vertet,e i fort.

Ti s’deshe,por une ty ta shalova,
Edhe pse ne stuhine e shkelmave,
Me veshtirsi,po munda e qendrova,
Dhe fre me gjemb,u vura nervave.

Kurre s’te urreva per menyren,si erdhe,
As per egersine,dhe vrazhdesine si nata,
As per dalldisjet qe shfryve ndaj meje,
As per netet e dimrit,me vite te gjata.

E shtrenjte ti duhej te ishe per mua,
Dhe mua do me duhej,te te doja fort,
Se tek e fundit keshtu ishte shkruar,
Me doren,dhe penen,e te madhit Zot.

Kohet rrodhen,dhe vitet kaluan,
Dhe prap,ne te dy jemi bashke,
Une jam ne jet,dhe,mbi ty kaluar,
Jo i ri si dje,por s’jam as plak.

Zoti me dha force,dhe durim mbi ty,
Dhe te shtrova o mushka xanxare,
O e shtrenta jet,qe s’te hyra ne sy,
O e dalldisur,dhe shume hileqare.

Une edhe dje,edhe sot te kam dashur,
Dhe kurre nuk munda te te mbaj meri,
Sepse,edhe ti ne kete toke ke ardhur,
Prej deshires se Zotit,si nje mrekulli.

Kaq mjafton moj jet,qe une te te dua,
Po aq sa kam dashur,e dua veten time,
Dhe nje dit prej teje kur te jem larguar,
Me te tjer,si me mua mos i bej kto gabime.

SERVET XHELILI

The post Fort e dua jeten – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Asgje s’do doja te ktheja mbrapsht,

Veç kohen dhe akrepat e ores,

Kete deshiroj,dhe zoti ne dasht,

Te ma japç elsin,ne pellemb te dores,

Se dua te kthehem atje ku isha,

Ne endrrat e kujtimeve te mia,

Atje ku u linda dhe u rrita,

Atje ku me mbeti femijeria.

Te ajo kohe e bukur dhe e arte,

Te vlerat e njerzve atehere,

Te ata qe ikne e u ngjine larte,

Por qe lane kujtimet e tyre me vlere.

Te dasmat tona aq shume bukura,

Te thjeshta,por me aq shume lezet,

Te nuset qe beheshin si flutura,

Te bekuara,edhe prej Zotit vet.

Te kthehem te sofrat e shtruara,

Ne dasma,gezime dhe mort,

Te ato gjellra aq mire te gatuara,

Prej atyre nenave,me t’mirat ne bot.

Te kthehem ne mbreterin e kujtimeve,

Dhe te shtrihem mbi to si i dehur,

Te pi me etje ate ujin e burimeve,

Si ne vap te gushtit,djersitur e nxehur.

Te kthehem,e te shoh ata male te larte,

Qe fshatit tim i rrine si kurore,

Po ç’qenka kjo deshire dhe mall i zjarrte,

Qe me eshte ndezur ne kraharor?

Te kthehm e te bej sehir ato brinja,

Me ate jeshillekun qe i mbulon,

Te degjoj me mall ato kembor e zila,

Te shoh gjen e gjalle kur varen ne hon.

Te kthehem te shoh ato rruge e sokak,

Qe ne femijri i kam shkelur me kembe,

Vendet ku loznim cingle e nagaç,

Apo futboll me topa rreckash bere.

Te kthehem te sheshet,me ere rigoni,

Te ato male me ere çaji e sherebeli,

Te uji ftohte i Rodhines e Honit,

Tek e kaluara ku femijria me ngeli.

Te te gjallet tane,dhe te te vdekurit,

Qe i lame dhe u ndame per se gjalli,

Ky malli yne do kish gerryer dhe hekurin,

Gerryer do ishin dhe guri e sterralli.

Nuk paska ndjenje me te forte se malli,

Se harroka njeriu kurre femijrine,

Edhe kur vertitet neper bote si i marri,

Ne fund u ktheka,ai ne origjine.

Malli dhe kujtimet qenkan zinxhiri,

Qe na mbajtkan lidhur me rrenjet,

Qenka era e vatres,edhe hiri,

Dhe hapat e para,ku muarm kembet.

Qenka gjuha jone e dashur,e embel,

Me e mira,e me e bukura ne bot,

Qumeshti i nenes,dhe ai ne shpender,

Ne kusit e çobaneve qe i mbushnin plot.

Dua te kthehem te shkolla e kuqe,

Atje ku mesova une A,B,C-ne,

Te kujtoj me mall mesus e mesuese,

Gjithshka,qe mua ata me kan dhene.

Te kthehem ne kujtimet e shkolles,

Ne ekskursionet qe benim athere,

Ne ato pikniket e bukura te kohes,

Qe organizoheshin ne pranvere.

Ku jane sot,te gjitha keto,

Kush u vu shqelmin,e i shkeli,

C’eshte ky rrenim,e kjo koh,

E bukura e asaj kohe,ku ngeli?

Na u desh ky salltanet,

Gjith keto qe sot i kemi,

Por i kemi lene shkret,

Si te huaj dhe kur vemi.

Aaah me pak,more me pak,

Sikur me nje vakt ne dite,

Vetem te jem ne konak,

Te me gjej rehat ky shpirt.

SERVET XHELIL

The post Te kthehem nje dite dua – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

O djem bilbila te kenges,
A ben tu kerkoj nje nder?
Ca fjal te dala prej zemres,
Sot i hodha ne defter.

Mi kendoni keto vargje,
Me ze te lart e me kenge,
Shtruar e ashtu dukaçe
Me gryk e iso te rende.

Nuk dua kenge per vete,
Se s’kam timeri te bera,
Po per Novruzin me derte,
Q’ja keputi fillin gjema.

Kenge per Novruz Havarin,
Qe i shkoi jeta ne halle,
Shembulli djerses se ballit,
Dhe i luftes mbi andralle

Per Novruzin halle shume,
Kalitur ne varferi,
Per burrin qe s’ra ne gjunje,
Qe s’vuri gjume ne sy.

I percill hallet e tija,
Me ate buzen ne gas,
Hajde Novruz bukuria,
ç’emer qe ke lene pas.

Tu be sheshi shkemb te porta,
Qysh te doli ajo fryme,
Qysh te hipne ato rrota,
Te shqyen e tu ben xyre.

Zot i madh ç’qe ajo dit,
ç’qe per mbi ty ai mal,
Pse s’te than se çfar te prit,
Te keshje mbajtur menjane,

Keshje vene terezi,
Kohet e fundit o djale,
Me shtepi e prokopi,
Me djersen e ballit lare.

Nuk qe fat qe ti gezoje,
Grua femij e te gjitha,
Te erdh ora qe te shkoje,
Me plag e i bere çika.

Mal me halle,dhe nje jete,
O trimi qe s’re ne gjunje,
Mal i rend dhe ai mjet,
Qe erdh e te vu ne gjume.

Te qofte dheu i lehte,
Dhe femijet te te rojne,
U rehatofsh ne xhenet,
O vella i fshatit tone.

Kjo eshte ajo qe un dua,
Ta kendoni o Bilbila,
Ti Fatosh e grupi juaj,
Si ato kenget per trima.

SERVET XHELILI

Kete kenge ja kushtova,NOVRUZ HAVARIT,legjendes se vuajtjeve,dhe simbolit te njeritu te ndershem,qe e jetoi jeten e tij te shkurter me djersen e ballit duke i sfiduar me buzen e tij te qeshur vuajtjet dhe varferin qe nuk ju ndane kurre dhe asnjehere.Ai do ngelet per Dukatin simbol i luftetarit te pa perkulur ne lufte me dallget e medha te jetes,qe ai i pati te shumta si askush tjeter,por qe kurre su thye,dhe kurre s’ra ne gjunje.Hallet kete trim te heshtur e gjeten gjithnje ne kembe,edhe vdekja po ne kembe e gjeti,simbolin e qendreses!Me te drejten e autorit,kam kenaqesine qe çdo grup ne Laberine tone ta kendojne dhe ta kujtojne Novruzin ne kenge.

Faleminderit!

The post Novruzit me halle shume – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Sa te peshtire,qe jane,
Ca funksionare servile,
Kryetare bashkish te perdale,
Pjelle te perdalash,kopile.

Shfaqen kudo si ata qente rrugaç,
Duke bere sikur mbjellin peme,
Nepere kantiere,me kaska si saç,
Duke derdellitur si mytebere.

Po me keq se kaq,keta çakenj,
Shfaqen,sherbetor dhe bujare,
Kur ndajne ushqime per fukarenj,
Therrasin reporter e gazetare.

Po kur ndonjerit,i japin shtepi,
Bejne aq shume,zhurme e buje,
Na ka fryre kaq shum,kjo qeneri,
Qe ti mberthesh,e tu hysh me hunje.

A thua se u kepune ne b…,
Me sadakat e tyre te peshtira,
Kjo fare e keqe qe po na shtrydh,
Dhe qe po nxit varferi e trazira.

Kur lehin si qente me te madhe,
Duke bere aq shum propgande,
Tallen horrat,me njerzit me halle.
Me zhurma medjash,spekulante.

Menyra qe ushtrojne ne publik,
Te tregohen njerezore e bujare,
Kjo rrac e keqe,kjo soj e lige,
Te lindur te pa cip,dhe kusare.

Ne popull shiten te forte,e trima,
Ndersa perballe,te madhit llum,
Struken si ata minjte ne vrima,
Ose koken ata e fusin ne sume,

Te piste e me gjuhen si fshirse,
Koka ne prapanic te gomarit,
Jane te lindur,qe te lepihen,
Per dite,ne menderen e te marrit.

Lemosh ata japin,dhe thone ndihma,
Dhe vene borit te degjoje bota,
Per qeskat dy kilshe me çikerrima,
Hallexhinjve kur ja u çojne te porta.

Te tille bastarde,syte s’na kan pare,
Qe e bejne si pula kur vezen pjell,
Qe karkaris e ngre ne kemb dynjane,
Sikur te kish bere,mishin ne hell.

Sillen si bamires me asgje te tyre,
Bejne bamiresi,me xhepat e botes
Kjo rrac e piste,ky llum shembelltyre,
Qe zoti jua çofte nje rrufe kokes.

Do vije ajo dite te jepni hesape,
O hajduter,plaçkaxhinj e molare,
S’jane thare djepet ne kto konake,
Do shfaqet per ju ndonje sterrall,

Dhe kur te jet shfaqur ai ate dit,
Si luani,ne erresir,nen driten te henes,
Athere do fillojne per ju llogarite,
Dhe te gjith do te shkoni ne te semes.

SERVET XHELILI

The post Do vije dhe per ju ajo dite – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Nje Djal Karabush dhe i pa tru,
Deshi Nastradinin te vij ne loje,
Dhe kembet po i hidhte kuturu.
Duke peshperitur neper goje.

Dhe vendosi Te tallej me Nastradinin,
Djali,kur e pa tek po kalonte,
I fishkelliti atij,dhe i shkeli syrin,
Si nje menyre qe ai te ndalonte.

ç’kemi i tha o Nastadin i gomarve,
Per ku je nisur me kaq nxitim,
Do hedh nje sy ketyre aneve,
Mos gjej tim bir,gomarin tim.

Tani qe te pash dhe te gjeta,
Do te çoj me te tjeret ne stall,
Qe te kuptosh se e verteta,
Esht qe un jam Nastradin,o Gomar.

Une s’jam Nasradin i gomarve,
Po jetoj mes tyre,e jam me fat,
Dhe i sundoj pa asnje kokeçarje,
Se veç gomare ka gjith ai fshat.

SERVET XHELILI

The post Vetem gomare ka ai fshat – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Ne qofsh burr me mend e zemer,
I fort dhe me dinjitet,
Mos ngri dore mbi nje femer,
Se burrit si ka lezet.

Me par se ti te dalldisesh,
Dhe nervat te te leshojne.
Me par se sherrin te nisesh,
Qe s’dihet si do mbaroje.

Thirr arsyen,te t’vij prane,
Te t’ndihmoj qe te kuptosh,
Qe burri ne çdo rrethane
Nervat duhet qe ti mposht.

Femra ne gjinin e saj,
Esht krijuar delikate,
Ajo vritet dhe me fjale,
Me fjalet qe ti si mate.

Burri qe ta doje gruan,
Me par duhet te kuptoje,
Se bota kur esht krijuar,
Per te pati aq nevoje.

Femra esht diell qe ngroh,
Eshte si drita qe shkelqen,
Lum ai burr qe e kupton,
Dhe ne shpirt kete e ndjen.

Femren,qe ti e ke zgjedhur,
Sepse shum,te ka pelqyer,
Edhe mendjen,e ke mbledhur,
Mbrapa me,per mos tu kthyer.

Do t’thot,se ti vet ke rene,
Ne flaken e dashurise,
Je dehur dhe te ka zene,
Nektari i paradise.

Dhe kete po ta kuptosh,
Qe dashuria si ndjenje,
Nis,kur ti te dashurosh,
E nuk mbaron asnjehere.

Mbi kte dashuri te pare,
Qe vet femra ta dhuroi,
Burojn te tjera me radhe,
Siç buron ujet e kroit.

Ajo femer,qe u be grua,
Dhe lidhi jeten me ty,
T’ra ne bes,e kraharuar,
Te ra ne preher,si nje femi.

Dashurin per te treguar,
Edhe ty,per te ta fale,
La ajo,prindrit e çmuar,
Vlla e moter,e me radhe.

Ajo erdhi ne der tende,
Per te te bere me krah,
Pa vrije pak ate mendje,
Ajo do te bej baba.

Veç se gruaja,di ta beje,
Te mbjell far,e te çel jete,
Veç ajo mund te te gjej,
E te t’bej,dhurat te shtrenjt.

Se dhe jeten tende,o burre,
Grua qe qe ta ka dhene,
As kete mos e harro kurre,
Grua qe,dhe per ty Nene.

Gruaja te fal femije,
E te mbush me dashuri,
Gruaja ta mbush shtepine,
Jetes i jep gjalleri.

Pa mendo pak o njeri,
Nje plage ne vend te lig,
Askush nuk ve dor aty,
Veç se gruaja nje dit.

Mendo,kur digje si prush,
Kush naten e gdhin mbi ty,
Veç se gruaja dhe askush,
Lutet,e s’ve gjum ne sy.

Buk e gjell kush ti gatuan,
Qe kur vjen ti i gjen gati,
ç’do mund te beje pa grua,
Si do mund ta shtyje vaktin.

Po per te lar e nderruar,
Ti o burr si do tja beje,
Jan pikerisht ato duar,
Me te arta s’do ti gjeje.

Ndaj sa her qe ti ngre dore,
Nuk je veç se dru i shtrember
Shfryhesh mbi gruan e gjore,
Dhe ben trimin me nje femer.

Fali asaj dashurin,
Foli edhe kur gabon,
Po mos ja fyej krenarin,
Se ashtu gje s’rregullon.

Beje qe ajo te ndihet,
E sigurt ne kraht e tu,
Keshtu ngushte do te zihet,
Me ngrohtsi e jo me dru.

Urt e but do ta kuptoje,
Gabimin qe pati bere,
E me shum do te te doje,
Dhe me lart do te te vere.

Mjaft dhe mos e felliq veten,
Mos i trego muskujt gruas,
Se Zoti kur te te qepet,
Te gjitha mund ti paguash.

SERVET XHELILI

The post Mos ngri dore mbi gruan tende – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Laberi moj zonj e rende,

Zonj me histori te madhe,

S’besoj se gjen nje pellembe,

Qe ti shpetoj kesaj fjale.

E madhe ne gjeografi,

E tille dhe ne territor,

Po kaq shum,ne histori,

Po kaq shum,dhe ne folklor,

Ne at pjes te Shqiperise,

Ku te ka vendosur Zoti,

Mban peshen e historis,

Mba ne zemer flak baroti.

Shqipëria,te besoi,

Te la ne duar lavdine,

Dhe vet koha e tregoi,

Ne ter luftrat per lirine.

Ti s’dite ta ulje koken,

S’dite,ç’ish vdekja e frika,

Ti Laberi habite boten,

Me djemt e tu si petrita,

Po ti Laberia ime,

S’qe lindur vetem per pushke,

Ty ta prêt per ligjerime,

Per kenge,sofer e buke,

Ah per polifonin tende,

Balsami i shpirtrave tane,

Ilaçi qe s’mund te gjendet,

Te kerkosh ne gjith dynjane.

Ti ka dhen Zoti me dore,

Dhe kur ti dha s’u kursye,

Te vuri malet kurore,

Lumenj per tu lar e lyer.

Dallon mbi shume te tjera,

Ti moj Laberia ime,

Se fryn e t’perkedhel era,

Te freskojn ato burime.

Laberia me terbjete,

Me ato zakone shume,

E lindur per keng e bejte,

Per pushke,libra dhe gune.

Lindur e rritur ne male,

Se pate rrugen te shtruar,

Ece ne shtigje sorkadhesh,

Si ne rrug te asfaltuar.

Malet i ule ne toke,

Per te mbjell miser e grure,

Je mbajtur me djem te zot,

Ndaj ke sot gjith ate nur.

Laberi shtroje konak,

Prisje e percillje shume,

Me ate çik edhe pak

Nuk lerje njeri ne mbudhe.

Bes e fjale dhe burreri,

Kan qen vyrtytet e tua,

Lindn ato kur linde ti,

Bashk u bet mish e thua.

Zoti te ka falur shume,

Si ne prralla ato vende,

Parajse do thoja une,

Per kete bukurin tende.

Lus Zotin keshtu te jesh,

Laberi e bukur harte

Nder e krenari te kesh,

O djepi ku hodhem shtat.

Lus Zotin qe brezat sot,

Te ecin ne ato gjurme,

Mos ta len te shkoje kot,

Ai gjak,dhe ajo pune.

Te mbajme te gjalle besen,

Te mbajme sofren te shtruar,

Te mbajme me kemb qendresen,

Ta mbajme dhe labçen krua.

Te mbajme gjuh e flamure,

Kudo edhe neper bote,

Dhe te mos harrojme kurre,

Rrenjet tona mbi kte toke.

Te mos i harrojme djepet,

As nenat mbi kokat tona,

Vuajtet e tyre,sikletet,

Neper ato net te vona.

Te mos harrojme vellezerit,

Te vijm,e ti mbajme gjalle,

Se ne kto koh,e ne kto dite,

S’jan me,siç kan qen me pare.

Jan çare,perçar e ndare,

Per gjerdhe e per perralle,

Po vret vellai vellane

Per tok,e per pyll ne male.

Le te mendojme nje çike,

Se s’do marrim gje me vete,

Dhe kur te ikim nje dite,

Te gjitha ketu do mbeten.

S’behet hash gjaku per gjerdhe,

Per hunj,apo metra toke,

As per sinor,e per ledhe,

As per turp te kesaj bote.

SERVET XHELIL

The post Labëri për ato djepe – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Per ju deshmore qe rate
Dhe qe jeten tuaj falet
Per ju qe s’njohet rehat
Qe si ndat veprat nga fjalet

Ne themelet e lirise
E per lirin e ketij vendi
Rat ne lule te rinise
O lulet ne maje shkembi

Ju friken se njohet kurre
Se qete sua Luani
Ju qet zhgaba mbi flamure
Flamur i ketij Vatani

Ndaj ne sot ne kete dit
Ne çdo 5 Maji qe vjen
Nderojm ju dhe trimerit
N’zemer ju kemi perhere

Ju e bet detyren tuaj
Rinin dhe jetet i falet
Ah sikur Zoti te duaj
Ah njeher ju pse su ngjallet

Ngrihi deshmore nje çik
Te shihni se ç’behet sot
E ben Shqiperin çiflik
Si te ishte mall pa zot

Ra ne duar batakçijsh
Qe si lan as mish as kocke
Me te ndyr dhe te keqinj
Nuk ka njohur kurr kjo bot

Nje rrufe si kur te binte
Mbi plehrat e politikes
Ne kemb asnje te mos linte
Qe te gjith e brenda dites

Sa kan dashur kan grabitur
Sa kan dashur dhe kan vrare
Sa shum na kan rraskapitur
Sa larg vatrave na lane

Do vij dita qe ky popull
Te ngrihet nje here ne kembe
Qe ata t’mos gjejne strofull
Per te futur kok e kembe?

SERVET XHEL

The post Ngrihi deshmore nje çik – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Nga erdhi,dhe kush e pruri,
Erdhi kot,dhe prej natyre?
E kan hedhur kte lloj pluhri,
Per t’permbush planet e tyre.

N’qoft ashtu,siç kane thene,
Qe ne Planet,e mbi kte toke,
Jemi shum,e nuk na nxen,
Per k’te duhen hequr koke.

Athere,e paskan menduar,
Planin per nje lufte te tret,
Njerzit per ti pakesuar,
Qe te lirohet ky Planet.

Kjo mund te jet pist e pare,
Por,nje tjeter pist e tille,
Mund te jet lufta pa arme,
Me objektivin ne Kine.

Kina sot gjendet kudo,
Me fuqin ekonomike,
N’Amerik e ne Europ,
Dhe ne vendet Islamike.

Kete fakt,qe shihet qarte,
Nuk e pranon Amerika,
Prandaj po luan çdo karte,
E çdo dit po thur taktika.

Kina ne tregun botror,
Ka sukses,perparesi,
Hapi saj bashkekohor,
Shihet ne teknologji.

Ky sukses e rrezatim,
Po e verbon Ameriken,
Dollari s’po gjen sherim,
Po i humb vlera dita dites.

Pra kjo esht nje pist e dyt,
Kinen per te shkaterruar,
Ne mallrat qe boten mbyt,
E s’le tjeter per tja shkuar.

Nje e trete,e tjeter piste,
Per kete koron virusin,
Esht,qe ky s’ekziston hiç,
Dhe ngjan si flluske venusi.(sapun venusi dikur)

Dhe nuk qenka ky qe vret,
Qe flitet e trompetohet,
Per qindra e mijra vet,
Qe nga media komentohet.

E gjithe kjo loj e zhurme,
Ka brenda,te madhen hile,
Flasin per vdekje me buje,
Flasin dhe per nj’lloj vaksine.

Ushqejne te njerzit frike,
Me qellimin dhe idene,
Tu krijojn bindjen çdo dite,
Per vaksinen qe po ngrene.

Njerzit do ti detyrojne,
Te vaksinohen te tere,
Gjoja keshtu do shpetojne,
Prej virusit qe ka rene.

Por kjo vaksin e dyshimte,
Esht elektroçip i tretur,
Qe te kontrollojn çdo dite,
Ne çdo hapa qe ke hedhur.

Po luajn me jerezimin,
Nje grusht çifutesh te piste,
Qe Planetin e vertisin,
Dhjet prej tyre,me te liqte.

Bota hesht e po ul koken,
Thua rrezikun se sheh,
Nuk ka kurajon,as forcen,
Ti shkatrroj kta te pa fe.

Ti shkatrroj me zjarr e hekur,
Shkaktaret e ketij rreziku,
Qe duan dy miliard te vdekur,
Dhe t’gjallet skllever çifliku.

SERVET XHELIL

The post Nga erdhi dhe kush e solli – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Nje vogelushe me dy molle ne duar,
Teksa po kafshonte njeren,e ema e pa,
Dhe ashtu buzegas,te bijes ju afrua,
Duke i thene,ma jep njeren ta ha,

Vajza qe njeren,e kish kafshuar,
Nderkoh qe e ema,njeren i kerkoi,
Ajo edhe tjetren,e kafshoi nxituar,
Pastaj te jemes,ne dore ja leshoi.

E jema e pa me çudi dhe siklet,
Dhe e zemruar te bijes,ajo i tha,
Kafshove dhe tjetren,pse po ma jep,
Mbasi ti i kafshon,un duhet ti ha?

Mami i tha vajza,i provova te dyja,
Kjo e dyta,me duket me embel,
Kete un zgjodha,te ta jap tyja,
Ti je mami im,e un te kam zemer.

Prandaj,mos u nxito te gjykosh,
Cilin do qofte,dhe parakohe,
Se s’eshte çudi,qe mund te gabosh,
Dhe pastaj me mbrapa,pendohesh.

SERVET Xhelili

The post Mos nxito të gjykosh të tjerët – Servet Xhelili appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.