Hidhmë syrin moj e bukur
nën qerpikët e zinj të gjatë.
Mos më rri me droje strukur
të kam lulen më të rrallë.

Moj e mira ledhatare
herët zgjuar çdo mëngjes.
Sillmë diellin në dritare
të ëmblën kafe nga ti pres.

Sillmë moj dhe dy biskota
kur t’më vish këtu pranë.
E imja do jetë tërë bota
kur me ty bashkë t’i ndajmë.

Hidhmë moj pakëz aromë
nga cep i buzës tënde.
Të shijoj kafen e ngrohtë
si prushi kur digjet me ëndje.

Moj e bukura plot me naze
hapin kur drejt meje hedh.
Ma mbush shpirtin me tallaze
në krah të dua moj përjetë.

The post Sillmë kafe me biskota! – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Kam parë të lindë diellin dhjetëra e dhjetëra herë.
Kam prekur e shijuar pafundësi lulesh me aromë.
Por kur lexova shpirtin tënd mora mijëra diej
e më përkëdhelën lulet më të bukura në botë.

Kam ecur në rrugë të baltosura me hapin mbi gurë.
U jam lutur yjeve të më plotësojnë ndonjë dëshirë.
Por kur preka shpirtin tënd u vendosa brigjeve urë
e kurora yjësish m’u formuan në dorë e në sy.

Kam shëtitur mbrëmjeve mbi rërën e lagur në bregdet.
Pulëbardhat që notonin i kam ushqyer në dorë.
Por kur të njoha shpirtin për mua u bëre mbret
e jeta në udhë më vendosi si dhuratë një kurorë.

Kam parë sytë e hënës me vështrimin e ndrojtur.
Me buzët që më dridheshin bisedonim çdo natë.
Por kur të gjeta u ktheva në kështjellë të pamposhtur
bedenë kalaje, si shqiponjë në udhëtimin e gjatë.

The post Udha drejt teje! – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Zgjate dorën e kap bregun,
hidhe vallen me ngadalë.
Lëre hënën të djegë shtegun
kur të puth ballin me mall.

E kërce me perëndimet
malit shtrirë tutje larg.
Digjet deti, vlojnë burimet
kur të prek dorën e bardhë.

Dridhe valëz, dridhe belin
në sup të yllit ledhatar.
Dhe kitara e shkund telin
Nga prushim i valsit të parë.

The post Vallëzo, valëz e detit – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Ma dhuro syrin e bukur
mos ma fshih moj në stoli.
Në je engjëll, ngjalë a flutur
mbi qerpikë do të vij.

Hidhmë, hidhmë moj vështrimin
mos shiko tutje larg.
Se për ty e zbres agimin
bëhem vesë, valë e dallgë.

Ma dhuro moj buzëqeshjen
mos e fshih të ëmblën buzë.
Se për ty nuk ka rrebeshe
që më shuajnë zjarrin prush.

Thuamë vashëz fjalën magjike
mos më lër në ankth të pres.
Se për ty moj nuk ka shtigje
që ma ndalin udhën n’ mes.

Jepmë moj ti jepma dorën
shpirt i ndezur po të pret.
Se pa ty s’ dua kurorën
dhe sikur t’më bëjnë mbret.

The post Eja vashëz, po të pres – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Ja preve krahët dashurisë.
Të cunguar e le në udhëkryq.
Si njê pemë pa bisqe të rinj
a livadh në pranverë pa gjelbërim.

Si zog i vetmuar në strehë
a një fëmijë i mbetur jetim.
Si lumë i shteruar në verë.
Anije pa vela mes detit me tërbim.

The post Plagosje e dashurisë – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Të më qetësojë dimrave dallgët e rrëmbyera.
Të më mbushë zemrën me dritë agimi.
Të më zgjojë shpirtin me ëndrrat e ngazëllyera.
Të ketë pastërti kristal si ujë burimi.

Të më japë buzëqeshjen e një rrezeje dielli.
Të më mbulojë me të qiellit kaltërsi.
Të ketë në brendësi perla si funddeti.
Të më sjellë mrekullinë e tetë në sy.

The post Dhuromë dashuri që nuk vyshket asnjëherë – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Seç kam një mall të fshehur
një dëshirë në buzët shkrumb.
Të prek fundin me ty e dehur
në krah të natës ëndrrën përkund.

Seç më ndizet shpirti zjarr
kur në mendje ti më vjen.
Në gjirin tënd si lule e bardhë
dua të zgjohem e të fle.

Më prit netëve të të dhuroj
vargje të mbushura rreze dielli.
Në shpirtin tënd të bëhem yll
të zbres mbi ty hënën nga qielli.

The post Pritmë sonte – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Kur hedh në pyjet e largëta pas dritares shikimet.
Sikur jam në çdo shtizë të atij syri, ndonëse kaq larg.
Thahen detrat nga malli e zemra e poetit digjet.
Në Ajkunë moderne kthehem dhe unë këtë natë.

Ta lexoj buzëqeshjen, dhe pse pas lotësh fshihet
në sytë që shkëlqimin kurrë nuk e humbasin.
Me hapat qiellorë në yje me mua shkruan vargje magjike.
E duam të fshijmë largësinë si në letër goma fshin lapsin.

Kisha dëgjuar për largësi kurbeti në oda burrash.
Kisha lexuar në tingujt e këngëve që vinin si gërsheti.
Tani e besova dhe vetë kur dhe malli si zjarri më djeg.
Kur në gjoksin e ngrohtë më vijnë sa e sa eho kurbeti.

The post Mallkime kurbeti – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Shtrinë krahët dallgët e brigjet përqafuan.
Zjarret u ndezën në oxhaqet e zemrës.
Kërcyem valsin e përjetësisë të dashuruar.
Në kor kënduan bukuritë e jetës.

Solle diellin e munguar të largësisë.
U zgjuan ëndrrat e strukura në heshtje.
Largove retë nga qielli i dashurisë.
U mbushën mushkëritë me frymëmarrje jete.

The post Drejt brigjeve të shpirtit të dashuruar – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.

Ja preve krahët dashurisë.
Të cunguar e le në udhëkryq.
Si njê pemë pa bisqe të rinj
a livadh në pranverë pa gjelbërim.

Si zog i vetmuar në strehë
a një fëmijë i mbetur jetim.
Si lumë i shteruar në verë.
Anije pa vela mes detit me tërbim.

The post Plagosje e dashurisë – Manushaqe Hoxha Laçi appeared first on Sofra e Poezise Shqiptare.