Vrullit shuar – Dhimitri Jani Kokaveshi
VRULLIT SHUAR.
Jetë moj…!
Mos më zvarrit
lëndimit:
Më mban zgjuar.
Standart
i jashtëm ky produkt
në rrokullim
trishtimesh.
Kryet, i ngrë
si lumi
shtratit në kërkim
më mbledh!
Marrosur dhe përplasur
Gurrëve
më përpin, më
shtrin
vrullit të shuar
Verës…?!
Pa prurrje në shkarkim
mes thatësirash!
Vuajmë.
Vetëm, mes nazesh
s’më përkund
ky lumi im, gjurmë
baltosjesh
bie, veç të kërrusurën
në jetë…!
Një jetë, më zgjonë
mes monopatesh
lodhur dhe regjur pa një
gëzim aty?…
Humbas, përshtypjesh
zbrazur dhe
Ti, o shpirt i sintonisë
trishtime
flladesh më humbasin
qetësinë.
Plakur, trishtimit
në zhgënjim
dhe uji, jetën po ma mbyt
monitoronë…!
Mbulimet, zbrazin
frymëmarrjet
pa vazhdim mes anemive
humbur
dhe ti o shpresë më
shuan…!
Sapo të prek.
Serish…! Pushtime
si ngado
marrosje, frikë…!
Spektakli.
Shtirur, mes zgjimeve
nuk gjeta
burrëri, mesazhesh
mbetur
fshehtësi dhe lodhjes
mbeta… varur.
Dhe ti, ndryshim…?!
Diku të pash
trokitje, gurgullimash.
Diku, mbi rrjedhë
si gjethe Vjeshte
pa kumbim plot
zemërim, mes flladesh.
Mërgim, prej trungut
ky zbërthim
dhe Ti, o zemër
më kreh
trishtim, në shpirt
të dridhur
e gurtë, në qëndrim
dënesash
mbartur, mbytur.
Dikush, i ngjitej
jetës…!
Në lartësi kështjellash
Mbeti i
Izoluar, në mashtrim
mes dinastisë
krenuar, si një kalli
i zbrazur
varfërisë!… Na prek
si mund ta ngjit
mes dijesh?!…
S’ diti të notojë
Krenohej…!
Errësirës.
Ashtu rënditej
jeta
“në një vallzim” pasqyrës
shqyer
joshur, varfëri
në dinamik!
Mes provokimesh!
Mbytur dhe rrahur
dënjësisht
kjo jetë, shpëlarë
prej lartësish
ujin e mbledh…!
Pikatoresh
të njom, o shpirt
buzët?…
Mes ethesh lagur
nga një pike
etjesh, gjemonte
uji…?!
Mbi buzët, përtharë
po na rri
spektaklit, na dhurojnë dhe
na trishtojnë
o Perendi, nuk kanë
të ngopur!
Dhimbjesh, të trëmbur
stinësh
në plot dritë kjo
varfëri
plot ujë, pa ujë!…
Burimit.
Burimit, shterp
në forc
të dinastisë, mbetur
gjithmonë!
Mohimesh.
Dhjk ©16-05-2012VRULLIT SHUAR.
Jetë moj…!
Mos më zvarrit
lëndimit:
Më mban zgjuar.
Standart
i jashtëm ky produkt
në rrokullim
trishtimesh.
Kryet, i ngrë
si lumi
shtratit në kërkim
më mbledh!
Marrosur dhe përplasur
Gurrëve
më përpin, më
shtrin
vrullit të shuar
Verës…?!
Pa prurrje në shkarkim
mes thatësirash!
Vuajmë.
Vetëm, mes nazesh
s’më përkund
ky lumi im, gjurmë
baltosjesh
bie, veç të kërrusurën
në jetë…!
Një jetë, më zgjonë
mes monopatesh
lodhur dhe regjur pa një
gëzim aty?…
Humbas, përshtypjesh
zbrazur dhe
Ti, o shpirt i sintonisë
trishtime
flladesh më humbasin
qetësinë.
Plakur, trishtimit
në zhgënjim
dhe uji, jetën po ma mbyt
monitoronë…!
Mbulimet, zbrazin
frymëmarrjet
pa vazhdim mes anemive
humbur
dhe ti o shpresë më
shuan…!
Sapo të prek.
Serish…! Pushtime
si ngado
marrosje, frikë…!
Spektakli.
Shtirur, mes zgjimeve
nuk gjeta
burrëri, mesazhesh
mbetur
fshehtësi dhe lodhjes
mbeta… varur.
Dhe ti, ndryshim…?!
Diku të pash
trokitje, gurgullimash.
Diku, mbi rrjedhë
si gjethe Vjeshte
pa kumbim plot
zemërim, mes flladesh.
Mërgim, prej trungut
ky zbërthim
dhe Ti, o zemër
më kreh
trishtim, në shpirt
të dridhur
e gurtë, në qëndrim
dënesash
mbartur, mbytur.
Dikush, i ngjitej
jetës…!
Në lartësi kështjellash
Mbeti i
Izoluar, në mashtrim
mes dinastisë
krenuar, si një kalli
i zbrazur
varfërisë!… Na prek
si mund ta ngjit
mes dijesh?!…
S’ diti të notojë
Krenohej…!
Errësirës.
Ashtu rënditej
jeta
“në një vallzim” pasqyrës
shqyer
joshur, varfëri
në dinamik!
Mes provokimesh!
Mbytur dhe rrahur
dënjësisht
kjo jetë, shpëlarë
prej lartësish
ujin e mbledh…!
Pikatoresh
të njom, o shpirt
buzët?…
Mes ethesh lagur
nga një pike
etjesh, gjemonte
uji…?!
Mbi buzët, përtharë
po na rri
spektaklit, na dhurojnë dhe
na trishtojnë
o Perendi, nuk kanë
të ngopur!
Dhimbjesh, të trëmbur
stinësh
në plot dritë kjo
varfëri
plot ujë, pa ujë!…
Burimit.
Burimit, shterp
në forc
të dinastisë, mbetur
gjithmonë!
Mohimesh.
Dhjk ©16-05-2012