Zbritur retë, mjegull mbi det – Fatmira Lazaj Milori
Zbritur retë , mjegull mbi det ,
Ngado mbuluar , e hirta e saj ,
Të njëjtën ngjyrë , ish’kthyer terri ,
Me retë-borë , udhëtova një natë!
S’më njohën rrugët as sokaket s’më panë ,
Floku mbi supe , borë e bardhë ,
Diku tek porta , një gjurmë ngelur ,
Mos ish e nënës , mbi borën shkelur?
Ju ula me përulje , të renë pastrova ,
Si plagës dhimbjen , e preka ngadalë ,
Ma kish’lënë nëna , shënjë të pritjes,
çelës i portës , kallkan i tharë !!
Mos ishin ato Vita , mos ishin ato Zana ,
Kallkanët e jetës , s’ua prishën bukurinë ,
Aty ku kish nënë , e bija në breza ,
U këndohej këngë , i madh emri , që , mbirë!
Flogjet e borës pikuar me yje ,
Velënxa e bardhë , e hedhur mbi kalë,
Se di ku e çonte sonte këtë nuse ,
Një karvan i gjatë , marrë revansh !!
Dhe këngë këndohej , se di se ku ?
Cilët krushq , e morën vallë ?
Të gjitha nga oxhak , ndezura dilnin ,
nga derë oxhaku , kali i bardhë !!