Vetmi – Florenca Rada
Vetmi
I heshtur sillem ne vetmi ,
Duke soditur kete shtepi,
E bukur si nje vile me dhoma plot,
E ndertuam ,qe te rrinim gjithe tok.
Ngrihem c’do dite i vetem,
Ne verante shkoj te ri,
Dikush dua te me sjelle nje kafe ,
Te me ngrohe ,ta pi.
C’do dite ,ngrihem,hap syte, vij verdalle,
Kerkoj pak ngrohtesi,
Futem prape nen jorgane,
Me mberthen nje i ftohte akull , si ne Siberi.
Me kot i gezohem shtepise,
Vertet kurre s’i kemi pas,
Ah !Sa viktima nen petkun e lumturise,kane ra.
Dhe une i vetem ngrihem ,
Me murret flas.
Nuk degjoj me cicerimen e zogjve te mi,as edhe te kllockes meme,
Ne kte shtepi ,nuk ka me alegri.
Zoqte nga kafazi u leshuan ,
Per te qene te lire fluturuan.
Mendimi se neser ,
Mbiemri im do mbetet jetim,
Me ben me pike ne zemer,
Me helmon me hidherim.
Ngrihem ,verdalle sillem.
Me vehten time flas.
Marr xhezven e kafese me duart qe me dridhen,
Nga kjo vetmi po plas.