Pendimi?! – Landa Molishti
PENDIMI?!
Kush tha që, në rini s’kemi gabuar,
Duam, të gënjejmë veten?!
Me fatet tona, si foshnjet kemi luajtur.
Aspak, pa menduar, kuturu kemi vepruar.
Më pas zëmë, qajmë e mallkojmë veten,
Për një kohë, apo për tërë jetën?!
Koha është si lokomativë treni, që s’pret.
Kur niset, në çdo stacion katundi
s’ndalon.
Ne të zgjohemi nga letargjia, duke ulëritur, medet…
Si hartim nxënësish, t´i korrigjojmë gabimet e jetës sonë.
Kush tha që në këtë botë zemrat s’falin,
Dje duheshit njerëzisht-shqiptarisht me njeri-tjetrin?!
Sot, miq të besës dhe të nderit, për idealin.
Zjarret rinore nuk shuhen, kur ato dinë të ruhen.
Mbajnë prushin në zemra, s´vdesin përjetë.
Kush tha, në këtë botë s’ka njerëz të mirë,
Gënjejnë veten, janë si lulet e rralla në gji?!
Zor të arrijmë që, t’i shohim kur hapin petalet, kur lulëzojnë.
T’i prekim, t´i shijojmë aromat, t´i ledhatojmë unë edhe ti.
O6/5/2022