Dhe divat i marr’ka zoti (Dedikim për babain) – Arben Nanaj
Dhe divat i marr’ka zoti
Sa herë hedh synë në qoshen tënde.
Pa pyetur fare më rrëshket loti .
Si mundi them dhe unë me mëndje .
Sa keq që Divat i marr’ka Zoti .
Si pa kuptuar ditët shkojnë .
E ç’tha Zoti e njeriu s’duroi .
Divi misjonin e tij a mbaroi ?
A mos fiziku i tij më tradhëtoi ? .
I dashur Babi tu ftohën krahët .
Të ndodhi dhe dimër me shi e baltë .
Shpirti yt mos endet nëpër shtëpi .
Mos vall më ndriçon si Yll atje lartë ?
Më mungon fjala jote o Babi .
I ëmbël ti ishe dhe vet nga natyra .
Kudo që hedh syt më shfaqesh veç ti .
Ashtu e qeshur e dashur fytyra .
Kudo dora jote kudo që hedh sytë .
Parimi yt se sdo vdisje kurrë .
E si stë shërbeva dot as dhjetë ditë .
Si stë dëgjova një rënkim mor burrë .
Spo qa si “jetim” apo se ndihem i vogël .
Ama sta fsheh dot që më mori shumë malli .
Vallë takohen njerzit se di në atë bot .
Babi më thuaj vallë të priti djali ?
E në vërtet të ka pritur aty nën tokë .
Do qa nga malli po sdo kem shumë merak .
25 vjet banorë i asaj bote .
Patjetër Babait i ka shtruar jatak .
Me plagë të madhe më ike mbi supe .
Me vrimë në zëmër ti ike u largove .
Më jep një shënjë më dil në ënderr .
Më thuaj nëse plagën atje e shërove .