Duart -Françeskos, një mikut tim italian – Rifat Ismaili
DUART
-Françeskos, një mikut tim italian
Ai më tha; ” Unë i dua duart!
Atë dorën e rrudhosur të bujkut të plakur,
Që e mbulon bimën si të jetë Perëndi;
Edhe atë dorën që përkëdhel gjirin e gruas
I vetëdijshëm që gjiri i saj ka arratinë e pakapshme te hënës
Atë dorën e dridhur tek varros të vdekurin
që e ka dashur
Nën tokën e ftohtë të dimrit;
Dorën e poetit tek shkruan ne vetmi
Dhe flet ne heshtje me muzat e tij;
Doren qe nënshkruan fatin e tërë një kombi
Shperndan errësirat për të sjellë pak dritë;
Dorën e mjekut që jetë njerëzish sheron
Pa bujë, si shenjt qe të kthen në jetë me magji;
Dorën e ushtarit që me armë në kufi
Na mbron nga armiq dhe çdo paudhësi;
Dorën që çliron zhurmshëm tingujt e daulles
Në pyllin e heshtur apo në shkretinë e kujtesës;
Atë dorën e shtrirë tek fal një trëndafil
E ngrihet lart në ajër për të të thënë
” Lamtumirë”…
” I dua duart”- kështu më tha ai.