Na vrau pranverë… – Mimoza Eliona Osmani
Të martë të mbarë miq të shtrenjtë!
Na vrau pranverë..
I zymtë ky qiell,
Sikur reja deti
Asnjë pulëbardhë,
Mjegullën s’e treti.
Si të jetë vampirë,
Zotëron,si mbreti..
Vdekja, jetë përpirë..
Sikur ditë kiameti.
Lodhur botë, e tëra
Gjumi nga sytë, jashtë..
Memece gërshëra. .. (që pret shirit jete..
E “dimri ” në asht.
Rrugën s’po gjejnë lulet,
Dallandyshet çerdhen,
Si grerëza vërsulet ..
Qindra balle zverdhen…
Fshehur rri ky diell,
Hënë pa ngjyrë përbri..
Heshtje bosh, skërfyell..
Netë të gjata gri..
Na largoi muzën,
Larg sikur aljen,
“Kristal” hedh mbi buzën,
Ky “dreq” bërë, nga ç’gen !?.. (ADN
Nuk na bën më dora
Dashurisë ti thurë
Kur mijëra kurora
Mbi mijëra qivurë.
Na vrau pranverë,
Reliket e vjetra..
Brezin më me vlerë
Dhe nuk bëka njetra. (. Mbas
Hije po lë pas
Plagë që do lëpirë..
S’dihet sa do zgjasë
Ky dhëmbë zgërdhirë..
Si një snajper apsolut..
Vret,le shenja si kërmilli,
“Bulëza vese” si barrut..
Lutu, qoftë ëndërr një prilli…
Mimoza Eliona Osmani