Shpirt i zhveshur – Edith Elvira Colqui
Shpirt i zhveshur
Shpirt i zhveshur pa ngjyra
që nuk e ndjen lëkurën
të vëllait të vuajtur.
Dikush lakuriq që e quan veten njerëzor
dhe mos dëgjo zërin e të pastrehëve.
Siluetë lakuriq duke kërcyer dhe duke shijuar vetëm
në grupin e jetës
E zhveshur ajo zemër
që është i pandjeshëm ndaj përgjumjes
nga dhimbja e fqinjit
Një burrë lakuriq po qan
mjerimi i tij i heshtur;
lakuriq,
i varfër dhe i etur.
Zemra e zhveshur i përket atij
i dobët,
në këtë botë pa kripë
Në këtë botë që humbi unazën e sanitetit
dhe ra në pishinën e lakmisë.
Njeri budalla është
ai që lëviz rrotën e parave?
Dhe nëse ai është më shumë ose ka më shumë njerëz,
Pse të mos ndajmë?
Zemra ime është harabel
këndoni vetëm në pemën e reflektimit,
nuk ju mbron nga dhimbja
muret e titanit të së mirës personale.
Qaj shpirtin tim
ndaj një njerëzimi të humbur në ambicie të verbër;
gjaku im rrjedh, për shkak të ekosistemit të dëmtuar që askush nuk e riparon.
Ai që është i zhveshur vuan;
pa rroba, pa ngrohtësinë e miqësisë dhe rehati.
Ai që nuk ndihet i zhveshur.
para lotëve të nevojtarëve që qajnë mbi stolin e tyre të vetmuar dhe të shkretë.
Lakuriq janë ata që nuk ndajnë
ajo pasuri pa mendje, pa shpirt dhe pa lëkurë.
Zoti i sheh të gjitha
rroba
u siguron atyre pak bukë.
Dhe burrat
Kur shohin lëkurë të zhveshur të zhveshur
A do të ndani mallrat që blini, pa rimë apo arsye?
E gabuar, e gabuar, ne jemi,
e keqe pa zemer!
Kur zemra e gurtë e njeriut
bëhet mish,
kur nuk justifikohet
me shtëpinë tuaj të siguruar
kur nuk pret që fqinji të japë bukë për të uriturit
ose shteti dembel.
Nëse dini të ndani me të sëmurët ose nevojtarët
do të jesh bërë njerëzor
të racës më të mirë dhe më delikate.
Autori: Edith Elvira Colqui Rojas-Peri-Të gjitha të drejtat e rezervuara