Dua ajër, dua dritë – Zoica Gjolla Popi
Për ju lexues e miqtë e mi të mirë !
Pamvarësisht se si më vjen frymëzimi,të më falni që ka nota melankolie. Vargjet i kemi bashkë këto ditë,si një urë lidhëse që jam në përmisim! Ju dua fort te gjithëve,që më keni uruar e më ndiqni! Bekuar qofshit me familjet tuaja! Amin!
Titulli:Dua ajër, dua dritë
Autore: Zoica Gjolla Popi
Albania
Poezi
Ëndërrimtare e çmëndur
le të më bëhej muza
gjer në Rrugën e Qumështit
në fluturim
kthehu , kthehu do ta lusja,
në Alpet më mblidh trëndelinë.
Mi vërë në gjoks, të më lehtësojë dhimbjen
dua ajër, dua dritë
mi vërë në duar mos më dridhen
jo në ballë se kam frikë.
Jo nuk qajë për vehten time
unë besoj në Perëndi
me ty tradhëtar o i pabesë
çdo qelizë po më dhemb.
S’mendoke për prindet të moshuar
mbase fshehurazi po më qajnë
as për dy Yjet e gjirit
me shpirt shpirtin po ma mbajnë.
Do ti mbledh gjithë gurët
do të gjuaj me sa fuqi
le të nxihesh nëpër faqe
u djegsh shkrumb e u bëfsh hi!
Virus dreqi që stë mori
Kukuvajkat do ti ngrijë
ç’fajë kanë ato të shkretat
Prej teje mbi varre ulërijnë.
Por një gjë ta dish mirë
po bëj be për njerëzinë
trëndafilat akoma çelin
e në dimër bora shkrin!
Ashtu e çmëndur muza ime
në rrugën e Qumështit në fluturim
mos harro nga maja Alpesh
më sill ajër…… borzilok e trendelinë.