Dikur i paya thënë një poeti – Ilmi Cani
Dikur i paya thënë një poeti;
” – mëso botanikën , kur na shkruan për lulet!
Ai shkroi për lulet. Nuk e dij, nëse e ka mësuar botanikën.
Përderisa ushqehet me bimë e i rrit ato; rrit dhe lule.
Ai ndofta tepër meje; ka ditur të kapë, këtë përkryerje , që kisha ditë që e gjurmoja. E gjurmova që në gonxhe. Rozetën e parë të kësaj mrekullie, e prisha vet duke parë se deri ku arrin përsosmëria. Sot, ato gonxhe, ishin çelur për bukuri; me këta dimensione të përsosur si nga vendosja e nga mënyra si do shtohej.
Një mrrkulli. Një sferë e përkryer, sikur, vet Zoti e ka bërë me dorë.
Vetëm i madhi zot e ls krijuar natyrën në mënyrë të përkryer; si tëk kjo lule.
Një sferë e përkryer, në.çdo element që përfaqëson kjo lule. Farat e vendodura; devils në ” patashutën” e vet, për të shkuar atke ku do shtohet
Ajo përkryerje me ato farat; seicila, mbështetur në.bishtin e vet, në parashutën e vet, për të shkuar aty ku fo do shtohet.
Kur e vësjtron këtë sferë komcentrike, me ato qimezat që prarojnë, nën rrezet e diellit.
Mendoj se jam këtu i lodhur, për të persiatur për mrekullitë.
Ato që te vetvetja i kërkoj për ditë.
I mrekulluar, mrekullive që vetëm Zoti krijon.
Rastësitë.janë.mrekulli.
Ne jemi miq
Bërë miq për qejf
Miq me dashuri.
Me shumë dashuri;
Pa ekuivoke
Yej asaj që na fali mëma loke.
I përkryer ; është çasti që po ju kërkoj vëmendje.
Se ende e kam, një varg, një kuptim.në gdhëndje;
Thurur në rendje.
Mrekullia, është çasti që jam këtu
Mendoj të ha tek pij.
Zorra; s’ njeh tabu.
Njeh këtë rregull të.përditshëm;
Ha e dhit, ha e dhit.
Mbushe zorrën!
Pastaj zemrën!
Se zem4a fo gjakum përditë
E tre herë në ditë.
Pastsj vjen mendimi;
Mbi çdo gjë wë u jasht’ qit.
U jashtëqit gjaku zemrës;
Që ushqen mendimin.
Që ushqen dashurinë.
Kjo është një poezi pa art.
Pa halenë;
Arti kaq e pat.
Arti kaq e pat e zemra nuk rreh kot.
Si çon gjë mendimit po nuk qe plot.