Endrra e fushës – Seti Pezaku Vladi
ENDRRA E FUSHËS
Në çdo stinë fusha velin ndërron,
Një ëndërr mbi qerpik i rrinte ndezur:
Shallin e gjelbër supesh ta mbante,
Të gjitha stinët t’i bleronte.
Shpërtheu ëndrra sythin e bëhet këngë,
Bëhet rreshta selvishë buzë një rruge mbjellë.
Me trokun e viteve të shekullit u rritën
Si refren i flakuar dashurie,
Në çerdhet e tyre zgjoheshin agimet,
Fusha përcillte hënën të flinte.
Në taverrnën e blertë uleshin pelegrinët,
Bilbilat hapnin partiturat e këngëve,
Aty ndalonte udha të pushonte,
Aty jeta niste belbëzimet.
Gërsheti i cicërimave zgjatej nëpër vreshta
Mbi kodrat me ullishte, qeshje perëndie,
Magjia e magjisë grurin e piqte,
Pemët jeshilonte, frutat i ndizte.
Erdhi një muzg i veshur me mjegull,
Një dimër kurrizthyer me potere dallgësh,
E prenë burimin me valë cicërimash,
Me vete morën dhe ëndrrën e fushës.
Zogjtë u larguan si funeral i ngrirë
Duke lënë nga prapa një psherëtimë.
@seti pezaku vladi