Ika vërtet prej zhurmës – Pullumb Ahmeti
IKA VËRTET PREJ ZHURMËS
Pullumb Ahmeti,
Pa gdhirë,apo në mbrëmje,ika,s’e di,
sepse sa e kam humbur nocionin kohë,
s’shoh natë në qytet,s’ka,është marrëzi,
duhet të ikësh jashtë tij,larg nëse e do.
Dhe hëna e kupton, fshihet e drojtur, ikën,
mes pallatesh tamam si një vashë me turp,
pse fshihet,mos pret ti vijë djalë dielli ditën,
këtij qyteti të vjetër, ku zhurmat s’kan fund?
E kam humbur vërtet, nocionin në kohë,
kur dal rrugicës, më verbon drit’ makine,
eci pa vetëdije dhe gjoksi zë thith smog,
s’e di ku shkoj, kam humbur në mendime.
Ika, si një bohem i shkretëtirës së shpirtit,
për gjithënatës mes rrugëve, të pa rrugë,
ndala bregores, më shpoi gjembi murrizit,
mos,sa më dhëmbi,jo,jo s’isha në gjumë.
Frymë sa mora thellë, e ndjeva fushën,
ku aromën e barit të korrur, era më sjell,
hëna qeshi, një beze reje i mbuloi gushën,
dhimbje gjëmbit, shputës së këmbës ndiej.
Dhe yjet grisën në copa, fustanin e reve,
t’më shihnin mua, kur vallzoja me hënën,
unë, bohem shkretëtire, ecja pas një deveje,
nga shpirti i zhuritur, kërkoja ujë për buzën.
Pik, pik, pik, më pikoi vesa nga një gjethe lisi,
shtrirë kisha mesnatës,gjumi më kish zënë,
Kisha ikur si i pavetëdijshëm,larg zhurmave,risi,
çohu bohem i shpirtit,poetët, natës nuk flënë.
Kisha ikur si i pavetëdijshëm, larg zhurmave,
kur ndjeva cicërimën e zogjve,eeh një simfoni,
sa lirshëm u ndodha bregores mes hurmave,
zgjata dorën të të kapja,oh, mos, Ti s’ishe aty.
Qyteti im zhurmonte mbuluar, me perde tymi,
më sëmboi shpirti, kur lëvizim si kavje mes tij,
dielli me inat shfryu bulcitë dhe perden e grisi,
ika dhe unë, sa ngarkova natyrën, mbi shpinë.
**********************
Vargje Ahmetiane,,,
Dhe ika vërtet ndodhem larg në një qetësi të mahnitshme,në këto ditë plot ngarkesa negative dhe pozitive nga virusi Korona.
Uroj për këdo Jetë dhe Besim e Kurajo
Do ja dalim
Ju përshëndes miqesia ime ,mirënjohje përcjell për ju