Letër Nënës (poezi kushtuar Nënë Terezës) – Anton Marku
Letër Nënës
(poezi kushtuar Nënë Terezës)
Nënë
ti nuk pate vetëm një emër
vetëm një atdhe
Kur njeriu
harroi njeriun
ti
për të dytën herë
e pagëzove
fjalën dashuri
Jetë i dhe
nga jeta jote
Nënë
tash tokave tona
ca varrëmihës të rinj
kanë hedhur spirancën
mbi të vdekurit tanë po pështyjnë
si të ishin ngjizur
në trupin e gabuar
mbështjellur me petka gri
syskuqur
këmishëzinj
Nënë
lutu për popullin tënd
buzëdridhur
me fytyrë përdhe
që ende mban
kokën në duar
nga zvarranikë
në lëkurë të huaj
i rrethuar
Përgjuesit e heshtjes
janë shumuar Arbërisë
të thinjur
nga ëndërrat po zgjohen
e ylberit tënd
pas çdo shiu nga larg
ngjyrat po i varfërohen
Në këto kohëra shtërgatash
asgjë nuk na ndihmon
sa urata jote
që dhe e sotmja
të ngjajë me dje
e qiellit tënd
vetëtimat
të mos kryqëzohen mbi re
Nënë
bëj të ndriçojë
drita jote në ne
Anton Marku