Nuk besoj t’më kesh harruar – Sabit Rustemi
NUK BESOJ T’MË KESH HARRUAR
Nuk besoj të kesh fjetur
mesnatës së vonë të këtij mëngjesi të hershëm
që tej xhamave të shpirtit rigon shi
e shtresave të nëdheshme të kësaj qenie të pafjetur
bimon mungesë e mërzi
Nuk besoj as të jesh zgjuar
apo të jesh mbështjellur nëpër ndonjë re
të këtij nënqielli
për tu endur erërave të kësaj dite që s’gdhin
drejt çative të syve të mi
të cilët nuk mbyllen as hapen
pa vetëtuar shtigjeve andej ku je ti
Nuk besoj as që nuk je në ndonjë ëndërr të paparë
që shpërfaqet perdeve të kujtesave të pashlyera
mbjellur nëpër ditët e moteve që shkuan
falë ndjenjave që erëmuan
poreve të vjetra e të reja të këtij Mali që hesht
e nuk harron
Nuk besoj që ti
si një dashuri e pafjetur nëpër kohë
me agun e parë të këtij mëngjesi
nuk nisesh andej kah ke munguar
milionave çasteve që ikën
e s’na bënë një dhe të vetëm
në këtë botë që sa hapet
poaq mbyllet e fshihet prej nesh
Nuk besoj t’më kesh harruar
t’më kesh lënë jashtë mendjes e zemrës sate
krejt të vetëm
në këtë kohë të pakohë
që një botë ka trazuar
Aq më pak besoj që ka ndonjë ndalesë diku
e cila mund ta kthej mbrapshtë
hapin tënd drejt meje
me tërë atë mal të dendur dashurie
që mugullon
mugullon
dhe vetëm mugullon
21 Prill 2020