Shpresë ne vetëtimë – Zoica Gjolla Popi

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

Poezi

( E Larë Me Yjet)

SHPRESË NË VETËTIMË

Me urinë e shpirtit të erdha pranë
në mal të gjithin, latuar në mall,
unë s’di të qaj kur s’duhet,
unë di të qesh pa qarë
në një fjalë lënduar
në rëndesë pa faj.
Merrma në dorë shpirtin
eja… ta kam falur!

Gëzoje një çast sikur e pa fjalë
nuk kërkoj mëshirë
por në ikona flakë në vaj
pëshpërit në zë lutës
duamë…kuptomë… siguromë…
asgjë padashur s’ka për të ngjarë!

Se nuk shuhet një zjarr
në ujëra të bardhë
si s’ju vika flaka…
pika që s’i ra!