Mos më kërko – Seti Pezaku Vladi
MOS MË KËRKO
Mos më kërko më si Orfeu
I thithur nga gjaku,
Ngjyrosur nga Zoti!
U ktheva në folezën e qytetit tim
Shtrirë si luan në bregun e sirenave,
Rrethuar me pyll të dendur pishnajash
Ku deti kundërmon në fytyrë
Qiellin e kripur,
Të thur gërshetin e ëndrrave
Lënë përgjysëm,
Qëndisur me argjendin e hënës,
Larë me lotin e diellit
Agimeve verore
Kur çelin të gjitha dashuritë
Strehuar në fole engjëjsh.
Profetët e gjelbërimit derdhin aromat
Përzier me freski valësh dhe jodi,
Duke shtërnguar sigurinë e stinës
Më thonë të bie në gjunjë para detit
Në formën e një lutje,
Në formën e një puthje
Si Afërdita
Pasi përktheu gjuhën e dashurisë.
Nuk di qëkur të kam dashur?!
Ndoshta,
Që dymijë vjet më parë…
Kur fryma dridhej etjes së lashtë
Pa ndryshuar inerci.
Nuk varej nga unë,
Ishte hyjnore.
Tani
Që dhimbja çan qiellin,
Koha si një magjistare e regjur
Do e gërryej çdo ditë
Me flatrat e saj të ashpra,
Lotët e strehuar do t’i flakë tutje
Nëpër shi netësh.
Ishte bekim perëndie,
Ekzistencë
Në ambiguitetin e reales,
Violinë që ngriti duna tingujsh mbi ré
Që ushqejnë engjëjt.
@seti pezaku vladi
1/05/2020