Kurrë – Bes Camaj
Poezi nga BESNIK CAMAJ
KURRË
nuk u bëmë bashkë
sa i ngushtë ky shteg
për t’u ça
sa e shkurt kjo jetë
për t’u nda
PA DASHTË
kam hy n’ty
e t’kam marrë n’qafë
tash kah fundi
po sillem si n’treg
pa dashtë
m’asht mbushë shpirti
me mospërgjigjet tua
e di që pa dashtë
kam me dalë
me qese t’lagëta tuj pikë
po mbas fundit
dije
pa dashtë
fort t’kam dashtë
ART ASHT
kur t’merren mendtë
prej kohës së tashme
e ti ec hap mbas hapi
pa u përkulë
e pa i hapë duart anash
deri sa ta mbërrish cakun tand
art nuk asht
përçapja e arrës gojëhapun
po thyemja e saj me një t’rame dore
kur ke shumë kokrra
që vijnë nga trupa të ndryshëm
e ti me një t’prekun t’gëzhojës
me mollëzat e gishtave
ia gjen masën secilës
e i then pa i shkallmue
për me ua nxjerrë thelbin e plotë
nuk asht art
me qenë shumë i hershëm si ne
e me mbërri n’cak ma s’voni
veçse ka plot qenj endacakë
që lehin për qejf e për inat t’vetin
po art asht
kur e din mirë kah po shkon
dhe ku ke me mbrri
e ipesh me tanë qenien
që rrugës çdo shteg me ça
e kujt sherr mos me i ba
nuk asht art
me dijtë e me pasë
çka me folë
e mos me e thanë kur vyn
aty ku duhet
po art asht
askujt mos me iu tutë
e me e kritiku n’sy kur e meriton
pa të jetë edhe i familjes t’ngushtë
mik a farefis a çfarëdo tjetër pis
nuk asht art
me lexu veçsa për sy e faqe
po art asht
me lexu me mend e me zemër
deri n’fund në thellësi
e me ia çelë rrugën shpirtit
tue ia dërgu shkronjat
si fluska bore
art nuk asht me jetu
gjysmën e jetës brenda
e gjysmën tjetër jashtë
e kur t’kthehesh n’vete
kurrgja mos me dashtë
po art asht
me e ndërtu shtëpinë n’kokë
që ngado t’shkosh e merr me vedi
dhe e mbush me t’mira
shoqe dhe shokë
kur ia vnon mendjen
dej n’fund
nëse e përmbush shpirtin art
jeta asht pjesa ma e bukur e vdekjes.
NË ZGJIMIN E NATËS
u shpërgjuma
ngjyva sytë
me ftyrën tande
mandej nuk të pashë më
m’ike
jam mbështetë
në fund të vargut
tue e sha vedin
n’kohën pa ty
e gishtat më janë mpi
m’kanë ra për thonjsh
tue i shti n’pej rrugët e moçme
kajherë
po i ther me kast
veç me ta pa ftyrën
në akëcilën
pikë
KUR PIQEMI
ne vallëzojmë
edhe pa muzikë
zogëz vere
heret a vonë
do ta mësosh
jeta është
tufë betejash
veç dashnia
ka hise n’to
S’KA FJALË
që ma ban
ma zi se ti�
s’e di a ia vlen
me t’dashtë
në kohën që vjen
po ti e di
veç me ty jetoj
ta thashë
apo nuk ta thashë
në çdo kohë
e tashmja ime
NGA PIKTURA
në mur
paska ra dielli
nga gravurat mbi shkamb
qenkan fshi zanat
ç’heshtje
kur ti s’flet muze bahesh
mërzia vjen
vetë e njëqindta
unë e kam pranu
po zemra s’ma do
eja i ndërrojmë dy fjalë
shkundim pluhunin
e mbushemi frymë
PËSH-PËSH
më zgjoi shushërima
e çative të qytetit tingujçjerrë
mbushë kaptina dhembjesh
pafund
hypa mbi krahë
n’vesh një pëshpërimë
me shije shtogu
thartësisht e ambël
si tingujt e herës s’parë
nën manin e oborrit
me drita kah dielli
në fluturim u ndala
tek një dritë e flaktë oxhaku
n’afërsi askush tjetër
veç unë e ti
e dielli n’hanë
përmes një çamje t’hershme
hyna prajshëm
në zhurmën e heshtjes
zbrita në bibliotekë
me paskajore n’fyt
të gjeta kryefjalë
anë e kënd
edhepse e dehun
nga foljet e çrregullta
prita çastin
të ma zësh frymën
e t’më thuash
ku ishe deri tash
NË DET
u zhyta
mandej u ngrita
përgjumshëm
hapa sytë
e zani m’kumboi
pak ujë se vdiqa
U BË VONË
e nuk po t’shoh
buzë lumi jam ba
e po pres
me t’marrë etja
SI SHI
sixhim
kacavirresha
ujvarës së qiellit
atë ag
ajo
ofshau butshëm
për të dytën herë
doli në terrasë
vnoi mbathjet mbi tel
e cigaren mbi buzë
dhe më thau
tanë jetën
e lume