Mungesa jote – Anton Marku
Anton Marku
MUNGESA JOTE
Mbrëmë
më fort dëgjoheshin
të dridhurat e zemrës sime
sa sa zhurma e hapave të tu
Sonte
ti i mungon dhomës sime
Në mua
u ndez diçka
që nuk ja dija emrin
Sy i fshehur prapa syrit
u bëra
Andej dritares së hapur
pashë si i mbaje dorën
mbi gjoksin tënd të bardhë
Puthjes si i gdhendje fytyrën
shtrirë mbi buzët e tij.
LUTJE DASHURIE
Do të doja të isha
i vetmi ishull
i jetës tënde
Syri
i diellit tënd
Tingulli
i zërit tënd
Uji
i lumit tënd
Pelerina
e trupit tënd
Sa do të doja.
NË VARR SHKOHET NDRYSHE
Tërë jetën
shtyhemi me brryla
me krejt botën
Etja na merr
për të gjithë ujërat
Kur të vij dita
të dilet matanë
asnjëri në këmbët e veta
tek varri i tij nuk mbrrin
Atje shkohet ndryshe
Mbi supe na bartin
tre a katër të tjerë
Tek atëherë pyetemi
a ditëm të ecim drejt
sa ishim gjallë.