Përtej jetërave të pajetuara – Sabit Rustemi
Premierë poetike
PËRTEJ JETËRAVE TË PAJETUARA
Poezia më e mirë për mua je ti e dashur
që në këtë Natë të Madhe motmoti s’më le vetëm
zbret nga ana e malit mes dy luginave të mia
për t’i shkrirë djegat duke i shprushë dafinat
e për t’ia hequr stinës sime ato rreshka vetmie
Nata tjera ngjyra merr bëhet e pa harruar
E dita flakërohet syve të kthjellur nga dashuria
Atë loçkë të zemrës ma dhuron pa fjalë
Siç i dhurohet vetëm një Njeriut në Jetë
Lehtas me majën e gjuhës e drithëroj atë fole prej mjalti
ngadal e nxjerr pa e zgjue Amën e Djegur në pritje
e zhytem pastaj kryengul thellinave të padukshme
që vlojnë ndjenjash nga çasti në çast si Zgjue Bletësh
Zjarrushja ime e etur humbet nëpër drithërima
Kërkon prapë të notoj thellësive të paarritshme
O ç’det i paparë i pa skaj
Shfaqet e zhduket sa hap e mbyll sytë
në një Oqean të Dalldisur dallgësh
Trekëndëshit të Zjarrtë të etjes
Mes Meje
Teje
e Dashurisë
Më grishë më ngulm dhe përtej jetërave të pajetuara
Etja që s’Shuhet
Për t’më mbyllur përjetshëm Syve të Saj
Për një Gjumë të ëmbël
( 6 – 7 Maj 2020 )
Sabit Rrustemi