Bisedim me Hënën – Muhedin Mahilaj
BIZEDIM ME HËNËN
Nën dritën e hënës , dalë dhe mendohem .
Me shpirtin e vrarë , mendimet më ngatërrohen .
Ēndrat smë lënë , ma kanë prish qetësinë .
Gjumi sa më zë , vijnë e më përpijnē .
Çkeni ju o ëndra , me mua të zinë ?
Shpirtin ma llaftaruat , i dhatë arratinē .
Ah! Moj hënë e artë , shpirti më fluturon .
Vallë pēr ku është nisur , vallë ku po shkon ?
Ēshtë nis e ka marrë rrugën , ku loti pikon .
Pikonē dëshpëruar , si këmban gjëmon .
Rënkon zemra rënduar , a nuk e dëgjon ?
Pikon loti përvêrvëluar , pikon e nuk pushon .
Drithëron zemër e gjorë , drithërushëm rënkon .
Rend pas shpirtit tënd , pse rri ,çfarëkêrkon ?
Për sytë e lotuar , loti i përvëlon .
Shko dhe ndalja lotët , se dotë si ndalon .
Për buzën e drithëruar dhe zemrën që rënkon .
M. Mahilaj 17 06 2020
Vlorë ALBANIA