E braktisur! – Moza Reçi Shehi

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

E braktisur!

Se ç’më zë akthi, e nganjëherë e zemëruar,
Në shumë çaste e ndjej, vehten të vetmuar,
Erdhi koha më duket!?, “Se rëndoj mbi tokē”
Ndjej se jam një grimc, pa dobi dhe e kotë,

Nuk e di se si u mbollë, të quhem e braktisur!?
Thellë në shpirtin tim, sa ëndra kisha qëndisur!
Që sa vinte mbrëmja, e deri në agimë,
Në një kohë unë isha, më i miri sinonim,

Pashë si i shkundi pemët edhe vjeshta,
Trishtueshëm qava, Eh sa herë heshta!
Nuk dua të prekë asgjë, se s’ka më kuptim,
Vjeshta zuri vendë, tani në shpirtin tim,

Sa gjethe ranë, e sa zogjë ikën,
Sa zemra u rudhën, pa kuptim u mpijtën,
Gjithçka që u lindë, u rritën furishëm,
Vetëm zogjtë e gjethet, ata nuk më braktisën,

Moza Reçi Shehi
Datë 28/06/2020