Qendrova ne kembe – Suzana Rama
QENDROVA NE KEMBE
Ja vesha si kemishe te hekurt,
pasionet e mija kesaj jete,
te mos perkulesha para saj kurre,
sido qe te vinte, me lule apo helme.
Me beton-arme, i vesha kembet,
qe te ecja drejt dhe ne siklet,
graviteti nganjehere, me perkuli,
por koken e mbajta lart, perhere.
Fillimisht trillet s’ja dija, nuk ja njihja,
befasohesha, pyesja vehten, perse,
me dhimbte ne shpirt, kur rrezohesha,
edhe pse fort, ringrihesha perseri.
Nuk devijova, ne rrugen e shkurter,
s’u mora me fjale, nuk me pelqente,
qendrova e patundur, vazhdova te ece,
me besimin e celikte ne vetvehte.
Per rreth e ngado, kisha shoqe e shoke,
disa te vertete dhe te tjere ziliqare,
nder dhembe mbajta gjuhen, te mos thote,
edhe kur kishte material, shume fjale.
Me lodhi kjo jete,luftova shume,
por lotin e nxora, vec para pasqyres,
nderkohe qe cdo renie me bente te forte,
nota pentagrami i vendosa fytyres.
Dhe eca perpara, eca kryelarte,
doren asnjehere, kurre, nuk e zgjata,
qendrova ne kembe, me shikimin drejt,
tashme jam ne pension, por fle e qete.
Tirane 29 06 2020
Suzana Rama DV