Mall e brenga – Sahit Shala
MALL E BRENGA
Gjithë pa dashje, malli e brengat
Më vijnë rreth për t’më pushtuar
Tak e tuk, seç më rrah zemra
Si ta ndal për ta qetësuar
Kur mendon për vite të largëta
Që shpejt ikën pa u shijuar
Porsi detin më zë dallga
Askush s’ka për t’më ndihmuar
Loti n’ faqe s’të ndihmon
Sepse dukesh mburravec
Me të, askënd s’e nderon
Të bën vetëm t’ndihesh keq
Dikur kishte shumë respekt
Rreth e rrotull plot me miq
Çdokush sheh punën e vet
E për tjerët s’mendon hiç
Atëherë qeshnim me plot gojë
Nxirrnim fjalë, të pastra ar
Kurse sot sikur bëjmë lojë
Një’ me tjetrin po bëjmë garë
Po bëjmë garë për materiale
Që s’na bëjnë t’ ndihemi kurrë mirë
Ndale veten, o vëlla, ndale
Se s’të ka mbetur një pikë mëshirë
Mbajmë mëri për hiç gjë fare
Flasim, shajmë edhe bërtasim
Kush s’ia di fundin kësaj gare
Ndrydhim veten, sa s’pëlcasim
Këto janë pak nga ato brenga
Që me ngulm na kanë zaptuar
Është uratë fjala nga zemra
T’thuhet lirshëm, pa përtuar
Farë e shqipes ngado je
Ju faltë Zoti shumë bekim
Fort shtrëngoje atë pranë vetes
Ndryshe dukesh për shëmtim
Jem stërnipa të fjalës e t’besës
Brez pas brezi, që njëqind vjet
Me kimet, nipit e mbesës
Një fjalë të mirë për amanet