Më fal o nënokja ime! – Nezi Plaku-Velaj
Këtë poezi ja dedikova nanës time, ditën kur unë duhej të isha pranë saj, por për shkak të pandemisë nuk shkova dot.
Nëpërmjet këtyre vargjve i kërkoj të më falë.
Më fal o nënokja ime!
Më fal o nënoke që sot tek varri s’të erdha,
Karafilat e kuq u mërziten mbi tavolinë
Mbi mermerin e akullt, sot kokën s’e mbështeta,
Me hënën qava natën për dhimbjen që në shpirt ndjeva.
Mos më gjyko o nënoke që sot tek varri dot s’të erdha,
Shtëpisë i vija rreth e qark sikur isha e marrë,
Më pret nana të shkoj sot, duke më pritur e lodha,
Nuk është kjo ditë si çdo ditë tjetër, sot më pret të shkoj nga larg.
Më fal o nënoke që s’ndodhem sot afër teje,
Ëndërroj shpirtin të qetësoj aty pranë,
Të puth me lot syri, dallgë të marr kraharori,
Të përulem para teje si kur isha e vogël,
Në prehrin tënd të përkëdhelesha do të doja sado pak.
Zemra mori dridhje, lotin se mbajta dot më të poshtë rrodhi,
Kujtimet e dhimbjes me një tufë lule i mbështolla në kraharor,
Në oqeanin e ëndrrës rikthehen përmallshëm përqafimet,
Kur të puthja duart e lodhura, të puthja sy e ballë.
Ah, sa më mungon në ditët mia kur shkëlqejnë plot diell,
Më mungon moj nanë në ditët me stuhi dhe acar,
Më mungon në netët e gjata, në mendimet e mia të pa gjuma,
Më mungon dhe në ëndra, ehh, sa më mungon një përqafim i jot i rrallë.
Pse këmbët më janë lidhur, me një vështrim jam e ngujuar nga qielli,
Jam mbyllur brënda lidhur, shikimin e mbajë nga jashtë,
Shpirti i vrarë është, pikon pikë pikë si kurrë ndonjëhere vreri,
Lusim Zotin të na shpëtojë nga ky mallkim, që kërcënon njerëzit si xhelat.
Më fal o nënoke të lutem mes lotësh të lutem të më falësh,
Nuk të përqafova dot sot, por ta dish që vëndi s’po më mban,
Nuk ka vallë një zog me krah, të vijë këtu mua të më marri,
Të më sjellë tek ti o nënokja ime,
Mbi mermerin e akullt bashkë, të shuajmë këtë oqean me mall.
Nezi Plaku Velaj
Tiranë 16. 04. 2020