Serenate me mandoline – Albert Hitollari
” SERENATE ME MANDOLINE “
*
Per nje serenate , shpesh me pergjerohej
Tek rrinim nen nje Bredh , vone pas mesnate ,
Ajo qumeshtore , ne krahe me leshohej
Me lutej , me betohej , qe t’ja kendoja prape !
*
Butesisht ajo me prekte , me ledhatonte lehte
E shtrihej si kotele , ta perkedhelja une ,
Porsi nje bulez Vese , qe pushon mbi flete
Nga ato gudulisje , me afrohej dhe me shume !
*
Perhumbur prane saj , une luaja ne Mandoline
Sheqerka ngallezehej , me endje degjonte ,
Mbeshteste dhe koken , aty ne prehrin tim
Duke soditur Yjet , e niste t’i numeronte !
*
Magjepsur nga ato buze , regjur sherbetosur
Sa doja ti thethija , shpirtin te embelsoja ,
Por ajo dredhushke ,s’me linte per t’hallosur
Donte ç’kisha shkruar , me pare t’ja lexoja !
*
Perhumbur ne ato vargje , shpirti i saj renkonte
Me lutej t’ja kendoja , aq shume i pelqente ,
Me pyetje ne ata sy , nuk di pse me veshtronte
Tek luante at qerpik , shpesh me mallengjente !
*
Mbi telat e Mandolines , nje dite nje lot i ra
Pasiguria e saj , ish mpleksur ne kureshtje ,
Mbi ato buzet te nxehta , qendroi me pas u tha
Nuk doja ta trazoja ,por e veshtroja ne heshtje !
*
Por ne s’ishim te vetem , perher nje Gardeline
Mbi degen e nje peme , fshehtas na pergjonte ,
Sa nisja te kendoja , degjonte melodine
Pas meje dhe ajo , ja niste te kendonte !