Urbani i unazes – Albert Hitollari
” URBANI I UNAZES “
Urbani i pare , i unazes se qytetit
Ishte i vetmi , takim midis tyre ,
Te dy uleshin , perball njeri – tjetrit
Tu shmangeshin kureshtjes se njerezve e syve
*
Ata , nuk i shihje te parku matane
Ku ç’iftet e tjere , i linin takimet ,
Por vendi i tyre , ish vete ai urbane
Perballe te ulur , shkembenin veshtrimet !
*
Ai , me endje ate e sodiste
Sa as qerpiket , shpesh si levizte ,
Ajo , nen dhembe , diçka mermeriste
Ndersa vete zemra , diç i peshperiste !
*
Eh,sa here veshtrimin , atij ja pat dhuruar
Por ai nuk mundi , njehere t’ja lexoje ,
Ģjithçka ne ata sy , ajo i mbante shkruar
Por atij ç’do çast , i dukej njesoj !
*
Shpesh thosh me vete : – Ah , si nuk munda
Te pakten diçka , sot , asaj ti shprehja ?
Me iku dhe kjo dite , nuk di pse e humba
Si nuk i thash dot , diçka , ate qe ndjeja ?!
*
Dhe ja nje mengjes , me ankth ate e priti
Ç’uditshem padurimi , per te , e rrembeu ,
Por per fat te keq , ajo ne urban , nuk hipi
As koken qe ta shihte , nga ai se ktheu !
*
Eh , pas asaj dite , ata te dy , s’u pane
Ai vazhonte e priste ,ate , ne ç’do ndalese ,
Nuk di pse me nuk hipi , e la ate urban
Ai rrinte e veshtronte, ne çdo rruge e kthese !
*
Shume kohe kaloi me pas , e iku ajo vjeshte
Sa muaj e sa vite , ne ate stol , i kishin ikur ,
Por shpirti i tij per te , asnjehere su rresht
Aty ne ate urban , u thinj , duke e pritur !