Poema e Trojes sime – Shqipe Bytyqi
POEMA E TROJES SIME
(në vigjilje të një takimi)
Duke pa humbjen tēnde
të gjithë ne, ngjajmë
në copëzat e historisë së thyer
në një mbështjellëse dosjesh
ligj, mbi tavolinë
të një zyrtari të lartë
që gjamën e burrave bën
brryle, nofulla, ballë, djersë
të qeshura krejt të ngrira
darka nën qiej të rrejshëm
dhe një vendim
që dridhshëm
Trojen time rikonfiguron
Është e ardhmja e mexhave t‘babës
t‘gjyshit e t’Konstantinit
është e ardhmja e fëmijve t‘mi
Në një univers paralel
mbase do isha princeshë e ishujve blu
ose gruaja e pafat në kontinentin e zi
kush e di çfar do isha
por jo në këtë univers
ku vetëtimat djegin tokën time
e njerëzit bëhen gadi për gjumë
gjumë decenjesh, mbase shekujsh
nga frika se do jenë tē shtrënguar
të shohin jetën drejtë në sy
të shohin një histori
që para syve tyre shkruhet
gjersa nuk ka asnjë kundërshti
për kokat që gënjejnë
mbledhur mbi tavolinë
se gënjeshtrën ato heret kishin mjeshtruar
të zgjuara dhe dinake
presin prenë në pritë
presin marrëveshjeve të detyruara
lojën e shkronjave bëjnë
Në tavolinën e madhe
makthi im
kishte mbërri
disa ditë para meje
Të zhdukurit, të vrarët
të përdhunuarat
me goja të qepura
qëndronin aty
medikamentet, qetësuesit
këpucët e hapave të ngathtë
qilimi kuq në rast firmosjeje
marionetat me fytyrë prej mumje
të gjithë ishin aty
dhe mbanin nga një mollë mbi krye
rreshtoheshin para shigjetarëve
50 me 50 gjasat
E tëra ishte vu në lojē;
lufta e Trojes sime
falja e gjakut të viktimave
zhdukja tyre nga kujtesa
sikur t’mos kishin qenë kurrë
bile edhe vrasja e mbetjeve mortore…
Kurrë si mësova
ato sekretet e vogla të zanatit,
që në fakt vidhen
ato vendimet e parfumosura e të pista
zatën, parfumi u zbulua
që pisllėku t’mos kundërmoj
Kurrë si mësova
ato mashtrime, n’dukje të vockla
arsyetime interesash regjionale, globale…
hingëllima kuajsh para porte
aktvendime faljeje
ujrash, tokash, malesh
të mbëshjellura në letër vizlluese
rëndë, rëndë
të parfumosura
S’di pse u fiksova
pas lojes së shkronjave
shoh si vallzojnë mbi dosje
si ndryshojnë paragrafet, nenet
si ato riformësohen
unë ngecë mes dy rreshtash
aq shumë më shtypin nga jashtë
më zihet fryma mbrenda një teze
pastaj ato më bartin
në një kryerresht tjetër
në tjetër epokë
zgjidhja është e largët, e huaj
si shtëpi e pambaruar
e pa kulm
si Trojë
në fatamorganë kthyer…
ShB, 03.09.2020