Ti doje të bisedoje me yjet… – Sokrat Habilaj

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

Ƹ̵̡ӝ̵̨̄ʒ

Ti doje të bisedoje me yjet…

Ti më kërkove të rrije vetëm, pak kohë,
”Do të bisedoj me yjet më the, sy më sy”
E unë natyrisht s’ta prisha, po të thashë shko,
Veç ktheu shpejt, se s’mund të rri dot gjatë pa ty!

Dhe ike ti për tek ata, në një tjetër vend,
(Unë them në një bar, a lulishte diku…)
Ndërsa rri e pres, meraku për ty po më tremb,
Si s’të thashë, biseduesit ku i prisje, ku?

Ti the, s’vonohem po më prit, patjetër më prit,
(Yjet të pëlqyen, që vonuan ardhjen tënde?!)
Është vonë, po mbyllen baret, birraritë,
E stolat në park po lahen në dritë hëne.

Ti the, takimi është si takimet e tjerë,
(Unë të besova, por si s’mendova atë çast!?)
Se yjet nga qielli s’zbresin asnjëherë…
Duan që të flasin me dikë? E marrin lart…

[ Sokrat Habilaj ]