Të dua o jetë! – Manushaqe Hoxha Laçi

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

Të dua o jetë!

Kur zbret agimi nga maja e malit
qëndisur me lule fustanin e bardhë.
Lehtë hedh hapin si vajza drejt djalit
lozonjare drite, me bukuri të rrallë.

Në syrin e tokës vijnë rrezet e diellit
mbi flokë e supe hidhet velloja e bukur.
Krenare ecën kaltërsia në kupën e qiellit
e lule më lule hap krahët çdo flutur.

Mes ujëvara dritash vallëzon natyra
nata largohet ngadalë me nostalgji.
Mëngjesi na dhuron buqetën me ngjyra
ditën nusërore sjell, për të vjetër e rini.

Ylberet shpalos qielli me duar e sy
Rrezja e jetës refren kënge dhuron.
Lumenj dëshirash zgjojnë ëndrrat aty
gonxhja hap petalet e natyra gjallëron.

Plot hire vjen muzgu e hapin hedh ngadalë
veshur fustan mbrëmjeje, në detaje zbukuruar.
Ledhaton ndjenjen me ëmbëlsi të rrallë
na sjell natēn magjike me trup të parfumuar.

Mbi mantelin e natyrës hëna hedh shikimin
me petale yjesh flokë e supe mbulon.
Nata i shtrin krahët përqafon njerëzimin
heshtja e qetësia butësisht tokën mbulon.

Herë hesht deti, herë dallga nuk bindet
përqafuar me shkëmbin natën e shijon.
Vala përkëdhel bregun që buza i digjet
gjithësia me bukurinë e jetës gëzon.

Qielli e toka gjithmonë do përshëndeten
qoftë dimër, vjeshtë, pranverë e behar.
Në shpirt kemi shpresën e dashurinë për jetën
që refrenin e ditë- natës e ushqen me nektar.

Sot qënkam flugeri që sheh ndërrimin e sitinëve.
Vetëm të më shikoni si më dridhen sy e mollëza.
Si qenka kjo jetë tek të zgjon vrulle rinie
Të bën që nga etja të ndërrosh tjegullat e forta.

Unë jam sot vetë qiell, shtrat, bar dhe lule
Jam shkëmb, det apo dhe gjoks që digjet nga ëndrra.
E dua sot një fustan të bardhë ta vesh në muzgje
Që të më përkëdhelë dora, shpirti-zgalem dhe kënga.

Shpërndaje në rrjetet sociale:
Porosit vide-poezine tende, kontakto => laberianews@gmail.com
WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com