Koha iku – Sava Fezga Branko

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

Koha iku.
Shpejt na iku jeta ashtu edhe mosha,
Na ikën gjith ëndrat por dhe vegimet.
Ëndëroja pafund si një zog shtegtar,
Të fluturoja mbi re apo oqeanë.

Ehhh u ngrrysa,u gdhima veç punë pash,
Çdo gjë të ndryshoja por s’arrita dot’.
Se smundesh me fatin është i përçaktuar,
Sapo u krijove e gjer në t’ mbaruar.

Ehh koha më iku po vjen pleqëria,
Thon e bukur është tama si fëmija,
Dot doja shum të kthehsha në koh,
Të lozja në lëndina me lule plot.

Të kthjeja harenë dhe dlirësin,
Fëmijën e pafajshëm paprokupime,
Vajzën lozonjare e plot bukuri,
Që vraponte mes yjesh e jepte shkëlqim.

Tani pleqërin pres me gëzim në shpirt
Rrethuar mes nipave e mbesave,që më japin jetë.
Sava Fezga Branko.
Albania
Të drejtat e rezervuara.