Më pyeti djali – Diamanta Zalta
ME PYETI DJALI . . .
-A bën gabim , Njeriu I shkretë
në se lëkundetdisi , ashtu . . .si ta them
krejt papritur , krejt pa dashur ,
diku aty . . . tek zemra afër ?
Ndjen një frymëmarrje më tepër
përbrënda ,
vetëm per pak , aq sa jeton ëndrra !
-Po bir , ndodh !
Njerëzit ndonjëherë edhe improvizojnë ,
diçka të guximshme , qe e dine
se as vetja , as të tjerët se lejojnë !
Mendojnë se marrin pak çaste në duar ,
pranverën që I gëzohet luleve të çelura ,
zbukuruar nga e pazbuluara ,
e madherishme , si një vezë Pashke mbi kashtë ,
mbi një lëndë prej drite dhe heshtjeje bashke !
-Kuptoj . . .
por s’I mund ta quash gabim ,
një zemër të mbushur me jaseminë ?!
Cdo shpirt I bukur e I dlirë ,
mund të adhurojë me pastërti NJERINE ,
për bukurinë e karakterit , diturinë ,
e te tjera shume . . .
-E di , jo shumë të thella , por të kullura janë ujrat,
që fshehtas rrjedhin syve ,
si kurrë më të bukur .
Jo me pendim ,
por me admirim për qiellin ,
që një pulbardhë erdhi dhe e bëri të lumtur .
Por për pak , fare pak . . . se ndergjegja ,
qe punon me ligje te pa shkrojtur ,
shumë shpejt do ta ketë zhdukur . . .
Njeriu pra , duhet t’ ja falë nganjëherë vetes
mendimin , hutimin , dhe ëndërrimet ,
t’ja falë gabimin dhe lules së këputur ,
kur I gjithë shpirti , asaj i rri përkulur .
Ah , i miri im , Thika e moralit ,
e prêt lehtë lëndën e lumturisë ,
rrotull e rrotull asaj fjale të thjeshtë ,
që është dhe e ndëshkuar të vdesë .
Ndoshta ka dhe Engjëj të ashpër , bir
që njeriut ja kërcënojnë zemrën .
Kjo ndodh kur yjet , fikendizen
e i qahen Hënës Nënë ,
kështu si ty , në prehër . . .