Ngrotësi nëne – Robert Shkurti
NGROTËSI NËNE
Në dimër, malli më solli në vendlindje,
tek kjo shtëpi e thjeshtë e paharruar.
E njëjta e atyre viteve më parë,
me shumë gjëra, tashmë, ndryshuar.
Mure të heshtura, dyer të ngrira,
kurrë s’kisha parë dritare pa sy.
Mbi kokë më rri një qiell i mpirë
dhe ajri më duket i veshur në gri.
Çuditërisht, m’u duk e ftohtë, e ftohtë.
Vetëtimat feksnin, bubullimat gjëmonin.
Litarë uji vareshin qiellit nga retë,
qyngjet të fryra, qosheve rënkonin.
Për dreq, ikën dritat, u bë errësirë.
U trullosa fare, e kisha harruar.
– Vallë, vazhdojnë të ikin përsëri!?
– pyeta veten i tëri pezmatuar.
I harrova dritat dhe në vete erdha.
Ishte nëna, e vetme tek më priste.
“Eh! – tunda kokën e me vete thashë.
E pakët frymë e saj, të ngrohë kët’ shtëpi.”
Teksa më puthi e më përqafoi,
më mbushi plot me ngrohtësi.
Ndieva që nëna m’u bë zjarr magjik
në të ftohtën, të braktisurën shtëpi.
ROBERT SHKURTI