Përralla e jetës – Alma Mehmeti

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

Përralla e jetës

Kur e re isha dikur,
Fluturoja dhe pa krahë,
Kurrizin kisha rënduar,
As të ecja nuk më la.

E bëra rrugën zvarritur,
Me fëmijët në shpinë,
U rritën, fluturojnë,
Dhe sakrificën s’ma dinë.

Sot eci, në shkop mbahem,
Shtrembëruar nga vitet,
Filli i gjatë i jetës,
Sa vjen më shumë pritet.

Një dritëz në fundrrugë,
Më pret me padurim,
Unë hapat ngadalësuar,
Për të gjetur shpëtim.

Nga lufta, në luftë jeta,
Robi i saj der në fund mbeta